بنابراین تمرکز بر روی تحریم یا حضور، تمرکزی بیهوده است و بیشتر باید روی این نکته کار کرد که تحریم و عدم حضور اکثریت مردم چگونه باید به اطلاع خودمان و به اطلاع دنبال کنندگان مسائل سیاسی ایران در کشورهای دیگر برسد.

روش حکومت برای نشان دادن «حضور گسترده و با شکوه مردم»(!) در انتخابات، تمرکز بر دو سه حوزه ی رای گیری در شهرهای بزرگ و انتقال رای دهندگان اتوبوسی به این حوزه ها و پخش مستقیم از طریق شبکه های تلویزیونی ست.

نمایندگان و خبرنگاران خبرگزاری های بین المللی هم تنها در این حوزه ها اجازه ی حضور می یابند و گزارش های شان را از این حوزه ها تهیه می کنند.

کاری که ما می توانیم انجام دهیم، تقاضا از شهروند خبرنگاران برای حضور در اطراف حوزه های دیگر است که در آن ها جمعیتی حضور نخواهند یافت. تهیه ویدئو و عکس و گزارش در ساعات مختلف از این حوزه های خلوت، می تواند روش حکومت را در پر جمعیت نشان دادن حوزه های خاص خنثی کند.

بچه های تمام شهرها و شهرستان ها می توانند، بدون این که نیازی به جا به جا شدن در سطح شهر و شهرستان باشد، «هر یک» از حوزه های منطقه ی خود در ساعات مختلف ویدئو تهیه کنند و این ویدئو ها را برای رسانه های مختلف خارج از کشور با ذکر مکان و ساعت ارسال کنند.

نشان دادن حوزه های خالی از جمعیت، گستردگی و اثرات تحریم را نشان خواهد داد و فریب حکومت را خنثی خواهد کرد.

تحریم تنها در این صورت معنا پیدا می کند و مفید واقع می شود.