در این نشست شهاب حسینی درباره انتخاب بازیگران بویژه قدیمی‌ترها مورد پرسش قرار گرفت ولی او همانطور که همه انتظار داشتند حرف‌های دیگری را مطرح کرد و با خواندن بیتی از سعدی که بنی آدم اعضای یک پیکرند گفت: امکان ندارد در گوشه‌ای از این سرزمین اتفاقی تلخ بیفتد و ما داغدار نشویم. ابراز همددری‌ می‌کنم با تمام داغداران وقایع اخیر و مجزا هم نمی‌کنم. او گفت: در این مدت فکر می‌کردم پس از این اتفاقات چه می‌شود کرد؟ و به نظرم رسید باید راه را ادامه داد و برای اهدافی که این عزیزان برای چه زندگی می‌کردند، زندگی کرد. جشنواره فجر و بخش خارج از مسابقه برای من امتیاز ویژه‌ای نیست. چهار سال دو فیلم خوب «نبات» و «هزار تو» را داشتم که به جشنواره راه نیافت و اساسا دینی به این جشنواره ندارم که بخواهم از آن دفاع کنم.

او با اشاره به اینکه خودش هم درخواست برگزاری این نشست را داده بود، افزود: من از وحدت میان مردم دفاع می‌کنم و از تلاشی دفاع می‌کنم تا تفرقه میان این سرزمین ایجاد نشود. جشنواره فجر مثل همه فستیوال‌های دنیا یک امکان است. کاری به فیلم‌سازان باسابقه ندارم بلکه با فیلمسازان جوان کار دارم که فردا قرار است آینده سینما باشند. آدم نمی‌تواند برنتابد. من نمی‌توانم ساکت بنشینم که استاد پیشکسوت سینما که روند کاری‌اش پیش روی تماشاگر است امسال باز هم فیلمی می‌سازد که مطمئن است برخورد بدی با اثرش می‌شود و آن روغن ریخته را نذر امامزاده می‌کنند و سنگ بنایی را می‌گذارند که نتیجه‌اش چیزی جز نفرت‌پراکنی نیست و بقیه را هم در یک آمپاس اخلاقی قرار می‌دهد. این بی‌انصافی است که آدم انقدر خودخواه باشد و به نوعی حرف بزند که ملاحظه هیچ‌کس را در آن نکند.

حسینی با اشاره به سوالی که نوشته شده بود با برگزاری این نشست و نمایش فیلمش در بخش خارج از مسابقه به او امتیاز ویژه داده شده است، گفت: خیر، این امتیاز ویژه نیست ولی ما انسان‌های مدنی هستیم و سعی می‌کنیم از حقوق خود استفاده کنیم. جشنواره فجر می‌گوید که فیلم‌های خارج از مسابقه می‌توانند درخواست نمایش دهند و من هم فقط روال را رفتم. فیلم‌های دیگر هم می‌توانستند از این موقعیت استفاده کنند.

او افزود: این جلسه مطبوعاتی هم به درخواست من اتفاق افتاده چون ظرف چند وقت اخیر فقط حرف خوردم و خواستم اگر می‌توانم یک بار از خودم دفاع کنم، این کار را انجام دهم.

شهاب حسینی با بیان اینکه ضرر و خسارت را با ضرر و خسارت دیگری جبران نمی‌کنند، گفت: اگر ۱۷۶ عزیز را در یک اتفاق یا سانحه یا تصادف یا یا هر چیز دیگری که نمی‌دانم اسمش چیست، از دست داده‌ایم، راه‌حلش این است که سر حمله را به طرف یک‌سری نخبه دیگر بگذاریم؟ من بیش از ۲۰ سال است که در این مملکت کار می‌کنم و به احترام مردم و مخاطبان با همه همکارانم سرشاخ شده‌ام که هر مزخرفی را نسازند، آن وقت عده‌ای رفته‌اند یک چیزهایی را از سال‌ها پیش از مصاحبه‌ای پیدا کردند که ای کاش همه آن را می‌گذاشتند، چون مرام و خط فکری من در تمام سال‌ها مشخص بوده و حالا اگر شرایط به‌گونه‌ای شده که در مملکتی که دم از آزادی بیان می‌زنیم، نمی‌شود حرف زد، مشکل من نیست.

این بازیگر ادامه داد: به قول بزرگی، آدم باید برای رضای خدا حرف بزند نه کسی دیگر. این رویکرد من بوده و باز هم ادامه خواهد داشت. من علاقه‌ای به تکه تکه شدن این کلاف ۴۰ تکه سرزمینم ندارم. نامه‌ای نوشتم به آقای روحانی برای رفع ممنوعیت آقای وثوقی و بماند که چقدر جای تجربه‌های ایشان خالی است. حیف که نمی‌توانیم هیچ‌وقت بشنویم این تجربه‌ها چطور به دست آمده و در این ۴۰ سال چه مسیری را طی کرده که در آمریکا همانطور که در نامه اخیرش دیدیم از ایمان به خدا حرف می‌زند. بنده اگر از ایشان و حضورش در جشنواره دفاع می‌کنم به این دلیل بود که جشنواره یک فرصت است. البته این اولویت دوم من بود. چون مساله اول دیده شدن فیلم محسن امیریوسفی به بهانه حضور ایشان بود، چرا که می‌خواستم پیام این فیلم که بسیار به درد امروز می‌خورد، شنیده شود، آن هم پس از شش سال توقیف ناجوانمردانه و اکرانی که باعث شد تاثیر فیلم در اکران از دست برود.

حسینی تاکید کرد: حرف فیلم «آشغال‌های دوست‌داشتنی» فنا شد. در حالی که می‌شد مطرح شود. بنده به عنوان یک هنرمند هیچ‌گاه مخاطبم را انتخاب نکردم، چون حق بودن را که نمی‌توانیم از هم بگیریم. حق بودن ازلی است. هیچ‌کس حق گرفتن آن را ندارد، بنابراین راه این مسئله تعامل است و حالا هر چقدر می‌خواهید به من فحش دهید.

حسینی ادامه داد: عزت و ذلت دست خداست اما نامه‌هایی که نوشتم و آن چیزی که در پی آن رخ داد فقط یک چیزش من را نگران کرده؛ آن هم کامنت‌های ۸۵ درصد افراد کامنت‌گذار بود که قابل پخش و بازتاب نیست، چون برای مردمی بود که بدون فحش نمی‌توانند حرف خود را بزنند. من دو نامه نوشتم که فکر می‌کردم با مردم فرهیخته کشورم که حافظ و سعدی می‌خوانند، طرف هستم. فسفر مغزم را سوزاندم که چهار خط عربی بنویسم و جواب آنها فحش بود و حالا تعارف بین من و مخاطبم برداشته شد و لزومی احساس نمی‌کنم که ورای توانایی خودم احترام بگذارم و تواضع داشته باشم.

حسینی در بخش دیگری از صحبت‌های خود با اشاره به فیلم «شین» که نمایش داده شد، گفت: جشنواره فجر سقف آرزوهای من نیست. کارهایی را سعی می‌کنم آن طرف انجام دهم برای خدمت به فرهنگ، تاریخ و ادبیات سرزمینم و مثلا اگر وقت می‌گیرم تا با رابرت دنیرو صحبت کنم، برای تاریخ این مملکت و استفاده از ظرفیت‌های آن در پروژه‌های فرهنگی است. کار من این است و همین را بلدم. اعتراض من نوع خودش را دارد.

او با اشاره به مصاحبه‌ای که چندی قبل با فریدون جیرانی داشته که نمی‌دانست پخش شده یا خیر، گفت: مردم اگر صدای رسایی داشته باشند و حرف خود را به گوش برسانند، نیازی نیست به خیابان بروند و حرفشان را با خسارت سنگین بزنند. ما هنرمندیم؟ ادعایمان می‌شود؟ پس صدای مردم باشیم تا خسارات را کم کنیم و کاری کنیم بدون خسارت حرف آنها را بزنیم. یکی می‌گوید به جشنواره نمی‌آیم، خوب نیا، چه فایده‌ای دارد؟! همین فردا اگر من سرم را زمین بگذارم و بمیرم، دنیا آخ نمی‌گوید.

وی تاکید کرد: مشکلات ما با هیچ دستی از خارج از کشور حل نمی‌شود. دو سال است دنیا را می‌چرخم و به این ایمان رسیده‌ام. مشکل ما بین خودمان و با تعامل میان خودمان حل می‌شود. اگر منتظر کسی از بیرون هستیم، زهی خیال باطل.