تحریم انتخابات مجلس، بسیار موفقیت آمیز بود، طوری که سردبیر روزنامه سپاه هم مثل کسی که در اثر این سیلی از عالم هپروت بیرون آمده باشد، به دنبال علل عدم مشارکت مردم در انتخابات می گردد.
علت موفقیت تحریم امسال، رسیدن میوه ی تحریم و زمانِ درستِ چیدنِ آن بود. در سیاست هم مثل هر کار دیگری باید عمل، در زمان صحیح انجام شود، والّا به طور طبیعی به نتیجه نخواهد رسید.
این که مخالفان حکومت نکبت، تا کنون موفقیتی در پیشبرد شعارهای شان نداشته اند به خاطر در نظر نگرفتن این واقعیت بدیهی بوده است.
مخالفان حکومت همواره تصور کرده اند، جامعه با شعار به پیش می رود و اهداف ایده آل را تسخیر می کند.
چنین نبوده و چنین نیست و کسی که این گونه فکر کند، در بیابان همواره به دنبال سراب خواهد رفت و نه آب.
تحریم انتخابات، امسال، موفقیت آمیز بود، برای این که وقت این کار فرا رسیده بود.
جنبه ی روشن سازی آن هم بر جوانان مشخص شده بود، و تهیه ی فیلم و عکس از حوزه های خالی، ضربه ای دردناک به پیکر فرسوده ی نظام وارد کرد.
اما سوالی که اکنون باید مطرح شود و نمی شود این است:
حالا چه؟!
باید این موفقیت را به هم تبریک بگوییم، و اگر توانستیم، یک جورایی وقوع آن را به خود وصل کنیم و افتخار آن را به نام خود ثبت کنیم؟ بعدش چه؟
اگر به ما بر نخورد، باید قبول کنیم که مردم پی گیری نیستیم. غم شکست را زود فراموش می کنیم و شادی پیروزی را نیز به همچنین.
تحریم موفقیت آمیز انتخابات، پایان کار ما نبوده و نیست. این مقدمه ای باید باشد برای کارهای دیگری که حکومت را به زانو در آوَرَد.
ولی آیا ما به دنبال این موضوع هستیم؟ یا این که الان فضا مناسب است برای از خود تعریف کردن ها و رجز خواندن ها و دادِ سخن دادن ها؟
آیا فردا، همه چیز فراموش خواهد شد و این تحریم تاریخی هم به صفحات تاریخ خواهد پیوست؟
مرگ یک ایتالیایی در تهران
