عیب اصلی یادداشت عبدی، اما این بود که با توسل هوشمندانه به چند مغالطه درباره عملکرد ربیعی از جمله توسل به علت بی‌ربط (دروغ سیستماتیک) و توسل به احساسات (اشاره به گریه‌ها و قرص خوردن ربیعی) تکلیف حقوقی برای پاسخگویی از دوش یک دوست قدیمی را ساقط کرده بود.

در حالی که عبدی با سابقه پیشنهاد استعفاء زودهنگام به رییس جمهور می‌توانست از ربیعی هم بخواهد به خاطر خطای دانسته یا ندانسته در مسئولیت حقوقی خودش استعفاء کند تا شاید رسم نیکی باب شود و سایر مسئولان ارتباطی و غیرارتباطی هم یاد بگیرند در عوض خطایشان استعفاء کنند و این می‌تواند بخش مهمی از مسئولیت اخلاق حرفه‌ای آن‌ها هم باشد.

به هرحال پخش کرونا در ایران از این جهت که تنها راه پیشگیری از شیوع گسترده آن اطلاع رسانی‌بود، بحران ناشی از ضعف در برنامه‌ریزی ارتباطی و رفتار غیرمسئولانه در این حوزه است، اما همانطور که اشاره شد متهمان اصلی این وضعیت از جمله مسئول روابط عمومی وزارت بهداشت نه تنها عذری نخواسته‌اند و خطایی را نپذیرفته‌اند که خودشان و همکارانشان در وزارتخانه را پیشروان و قربانیان مبارزه با کرونا معرفی می‌کنند.

مسئول روابط عمومی وزارت بهداشت یک «عباس عبدی» در میان روزنامه‌نگاران و اهالی ارتباطات ندارد که دست به قلم شود و درباره خطای ارتباطی سهمگین او یادداشت توجیهی بنویسد، اما حتما از نوعی صیانت (یا رانت) و جسارت برای ماندن در مقام و نشستن بر صدر مجالس برخوردار است.

عباس عبدی حتما می‌داند یا با کمی تحلیل به این نتیجه می‌رسد که این شرایط و روحیه روابط عمومی وزارت بهداشت و البته سایر مسئولان این وزارتخانه، نتیجه جانبداری‌ها و توجیه‌گری‌های غیرمسئولانه در گذشته‌های دور و نزدیک است و امروز سیستم دولت و اداره کشور را به جایی رسانده و طوری شکل داده که کمترین زمینه‌سازی برای آغاز ترمیم اعتماد در یک بحران بزرگ ملی از جمله استعفاء یا برکناری یک مقام خاطی یا ضعیف ارتباطی را به امری نشدنی تبدیل کرده است.

البته امکان دارد عبدی یا برخی دوستان تاثیر توجیه خطای ربیعی در ساقط شدن هواپیمای اوکراینی در شکل گرفتن وضع موجود در بحران کرونا را وارد ندانند یا اغراق‌آمیز ارزیابی کنند، اما به نظر من با توجه به نقش «رهبر فکری» و رفتارساز عبدی و البته امثال او برای برای بخشی از جامعه روزنامه‌نگاران و ارتباطی‌های کشور این تاثیر حتما وجود دارد.

نقل است: «وقتی حلاج را سنگسار می‌کردند هر کسی سنگ به سوی او پرتاب می‌کرد. ابوبکر شبلی که از دوستان نزدیک او بود. از سر موافقت گلی به سوی او انداخت. حلاج آهی کشید. پرسید از این همه سنگ ننالیدی، چرا از گلی نالیدی؟ گفت آن‌ها که نمی‌دانند معذوراند. از او که همه چیز را می‌داند و باز می‌اندازد متاسفم!»

آرش محبی: کارشناس ارتباطات