وقتی نویسنده ای چنین مطلبی می نویسد، پیش از پرداختن به اصل مطلب، یک ساعت تمام به خوانندگان گرامی توضیح می دهد که منظور از مردم، همه ی مردم نیستند و فقط گروهی از مردم هستند و نویسنده غلط می کند بخواهد در باره ی همه ی مردم یک سرزمین سخن بگوید.

من هم به تاسی از نویسندگان متین و محتاط، این توضیح را دادم تا خدای نکرده به تریج قبای گنه نکردگان بر نخورد و از من رنجشی به دل نگیرند.

خلاصه ی کلام من این است که آفرین مردمی که به فکر جان خود و دیگران نیستید، و تا موقعیتی به دست می آورید به دل کوه و صحرا و دشت و دمن می زنید.

گور بابای زندگی! حالا مُردیم هم مردیم! این هم یک آنفولانزا ست که آمده است و چند وقت بعد هم خودش می رود. زندگی ما هم متعلق به ما ست و خودمان می دانیم که چطور از آن استفاده کنیم.

رییس جمهور عزیزمان گفته است که سفر هم می توانیم برویم و می رویم.

جان خودمان است و به کسی مربوط نیست که چه بر سر آن می آوریم.

همین که یک بهانه برای پلیسی که می خواهد ما را از نیمه ی راه بر گرداند پیدا کنیم کلی کیفور می شویم.

این سوسول بازی ها و سوییس بازی ها هم به ما نیامده. ما چی چی مان شبیه به سوییس است که حفظ جان مان بخواهد شبیه به مردم آن جا باشد.