چپ بود، صادقانه و وفادارانه چپ بود و از دوران جوانی عشق عمیقی به مصدق داشت. در تمام عمرش هر کنشی که داشت یا بر مبنای باورهای سیاسی‌اش بود یا بر مبنای لوتی‌مسلکی‌اش و منفعت شخصی هیچ نقشی در انتخاب‌هایش نداشت. از آن آدم‌هایی بود که فارغ از هر اختلاف سیاسی، از زندانی سیاسی حمایت میکرد و اگر ازش برمی‌آمد سند به دست درب زندان حاضر بود. اهل فرهنگ و ادبیات بود. موسیقی کلاسیک را خوشش می‌آمد، یعنی می‌گفت شاملو این علاقه را به جانش انداخته. حافظه درخشانی داشت و خاطره و اشعار زیادی را ثبت کرده بود. شوخ و بزله‌گو و خوش مشرب بود. خاطرم نیست که سر و صداهای ما که گه‌گاه استراحتش را بهم می‌ریخت مکدرش کرده باشد و ترش‌رویی کند. اهل تکریم آدم‌ها بود، سن، موقعیت اجتماعی و اتهام، تاثیری در رفتارش نداشت.‌ مجلس‌دار بود و در مراسم‌ بزرگداشت و ترحیم افراد حاضر همیشه بود. از روشنفکران دوران بود و در حوزه‌های بسیار صاحب مطالعه و تحلیل . از تخصصش اقتصاد سیاسی تا ادبیات،‌ تاریخ معاصر، شعر و هنر، سیاست خارجی و داخلی، فمینیسم، محیط زیست، اصلاح‌طلبی، جنبش سبز، حقوق بشر و ... . در بعضی حوزه‌ها اختلاف نظر داشتیم و هنوز هم دارم. در بعضی هم موافقت داشتم و بعضی را هم با آزمون و تجربه به رئیس رسیدم. روی برخی از نظراتش محکم بود و گفتگوناپذیر و غرا دفاع می‌کرد و در بعضی اهل گپ و گفت طولانی و حتی پذیرش. آشپزی را دوست داشت و خودش هم دستی بر آتش داشت و میخواست کتابی به صورت فلش کارت منتشر کند با عنوان «آشپزی پسرپز».

عید ۹۲، آخرین باری بود که حرف زدیم ، با پادرمیانی سعید مدنی بنا شد که عید دیدنی کنیم و کدورت را به سال بعد نبریم. تحویل سال که شد از دور دیدمش، سختم آمد بروم و تبریک عید بگویم ولی آخرش رفتم و با کمال خوشرویی پذیرا شد. عید دیدنی‌های داخل زندان را هم به مزاح و خاطره‌گویی و روی باز گذراند.

وقتی هم‌اتاق بودیم، قرار گذاشته‌ بودیم که چهارشنبه‌ها بروم منزلش، شب‌نشینی کنیم و فردا صبحش هم من را با خودش به کوه‌ ببرد. حرف و داستان از این چند ساله‌ی خودم زیاد برایش داشتم که میدانم بدل به ساعت‌ها گفتگوی جذاب می‌شد. آن چهارشنبه‌ عهد شده را من هرگز نرفتم و حسرتش تا ابد برایم خواهد ماند. یکی دو بار جمله‌ای در توصیف یک دوست گفت، فارغ از اینکه آن دوست شایسته چنین ستایشی باشد، خودش سزاوارش بود. «نشان مردان بزرگ را دارد»، تاریخ و زندگی‌اش این را شهادت خواهد داد.
در انتها هم این بیت باباطاهر را تقدیم به فریبرز رئیس‌دانا می‌کنم که معتقد بود، این بیت چکیده و شاه‌بیت تمام ادبیات کلاسیک ایران است: چو شو گیرُم خیالت را در آغوش/ سحر از بسترم بوی گل آیو