در سال ۱۹۲۵ بدیعه و خانواده نیز مکه را ترک کردند. آن‌ها مدتی در امان بودند و سپس به دیگر پادشاهی بنی هاشم، عراق، رفتند. بدیعه بنت علی تا پایان عمر عراقی را که در کودکی وارد آن شده بود فراموش نکرد. در سال ۲۰۱۲ بود که در گفتگو با تلویزیون الشرقیه عراق گفت: «بغداد نسبت به امان بسیار دوست‌داشتنی بود. امان کوچک بود و همه‌جا با نور شمع روشن بود. بغداد اما برق داشت و پل داشت و لب شطی زیبا. بغداد زیبا بود و من عاشقش بودم.» شهری که در قصص اسلامی پایتخت پرشکوه عباسیان بود حالا می‌رفت تا دوباره پایتخت پادشاهی نوپایی شود که می‌خواست عراق را دوباره به جایگاهی در خور برساند.

بدیعه از همان خردسالی عضو خانواده سلطنتی این عراق نوپا بود. عمویش، فیصل، از محبوب‌ترین رهبران جهان عرب، اولین پادشاه عراق شد. او دوازده سال بعد، در سال ۱۹۳۳، با حمله مشکوک قلبی درگذشت تا پادشاهی به تنها پسرش، غازی برسد. غازی هم پسرعموی بدیعه بود و هم شوهر خواهرش. ملکه عراق اکنون عالیه بنت علی، خواهر بدیعه، بود.

ملک غازی نیز شش سال بعد در تصادف رانندگی در بغداد کشته شد که برخی می‌گفتند کار نوری سعید، نخست‌وزیر محبوب انگلیسی‌ها، بوده است. تاج سلطنت اکنون باید به ملک فیصل دوم می‌رسید که تنها سه سال داشت. در نتیجه، این برادر بدیعه، عبدالاله، بود که به عنوان نایب‌السطنه امور را در دست گرفت.

عراق در سال ۱۹۳۲ بالاخره از بریتانیا مستقل شده بود اما نفوذ لندن در این کشور همچنان زیاد بود. در این سال‌های بحبوحه جنگ جهانی دوم اما خیلی از نیروهای ناسیونالیست در عراق (مثل سایر کشورهای تحت قیمومیت بریتانیا همچون هند) تمایلی به هم‌پیمانی با دول محور و آلمان نازی نشان می‌دادند. در پی کودتایی که سال ۱۹۴۱ برای مدت کوتاهی، افراد متمایل به آلمان نازی را سر کار آورد، عبدالاله مدتی زندانی شد. کودتا اما در نهایتا ناکام ماند.

در پایان جنگ جهانی دوم، عراق می‌رفت تا با استفاده از درآمد روزافزون نفت کشوری مدرن‌تر بسازد. فیصل دوم در سال ۱۹۵۳ پس از رسیدن به ۱۸ سالگی خود سلطنت را به دست گرفت. نارضایتی‌های مردم و اختلاف طبقاتی اما بیداد می‌کرد؛ داستانی مشابه در تمام کشورهای عربی منطقه. سلطنت مصر در سال ۱۹۵۲ به دست جنبش افسران آزاد به رهبری جمال عبدالناصر سرنگون شد. ناصر با ملی‌کردن کانال سوئز به نمادی در سراسر جهان عرب بدل شد؛ بخصوص پس از آن‌که در سال ۱۹۵۶ حمله مشترک بریتانیا، فرانسه و اسرائیل شکست خورد. پلاتفرم ناصر با محوریت ایجاد وحدت بین کشورهای عربی بود. او می‌خواست تمام جهان عرب در قالب یک دولت بزرگ و متحد وحدت یابد.

طرفداران این نظریات در عراق نیز بسیار بودند. از جمله جنبشی در میان نیروهای مسلح همان نام «افسران آزاد» که از مصر گرفته شده بود و به رهبری عبدالکریم قاسم. سال ۱۹۵۸ سالی کلیدی در تاریخ خاورمیانه است. در این سال مصر و سوریه به هم پیوستند و تشکیل «جمهوری متحد عربی» را اعلام کردند. در پاسخ به این واقعه دو پادشاهی بنی هاشم، عراق و اردن، نیز به هم پیوستند و تشکیل «اتحاد العربی» یا «فدراسیون عرب» را اعلام کردند.

لحظه تاریخی اما وقتی فرا رسید که در ژوئیه ۱۹۵۸ ملک فیصل دوم از نیروهای تحت امرش خواست به غرب بروند تا به پادشاه اردن (که نوه عموی پدرش می‌شد) در راه مقابله با بحرانی که در لبنان در گرفته بود یاری برسانند. او نگران بود که نیروهای طرفدار ناصر در اردن کودتا کنند و به قدرت برسند. غافل از این‌که می‌بایست بیشتر نگران رویدادهای کشور خودش می‌شد.

نیروهای عراقی به سرگردگی قاسم نه به امان که به قصر الرحابِ بغداد لشکر کشیدند. آن‌ها در کودتای انقلابی ۱۴ ژوئیه ۱۹۵۸ سلطنت را سرنگون کردند و اولین جمهوری عراق را با حمایت حزب کمونیست قدرتمند این کشور و جنبش خودمختارطلبی کردها در شمال، بنیان نهادند (قاسم خود تبار کردی داشت.)

بدیعه بنت علی تا پایان عمر آن روز را فراموش نکرد. او می‌رفت تا در عرض چند ساعت از یک عضو عالی خاندان سلطنتی به یک شهروند فراری بدل شود. مهاجمین به کاخ سلطنتی ریختند و دست به کشتار هر آن‌که دست‌شان به او می‌رسید زدند. ملک فیصل دوم و خانواده سعی کردند از در پشتی فرار کنند اما به دست کودتاچیان افتادند. یکی از سربازانی که خانواده سلطنتی را قتل عام کرد بعدها به صفا خلوسی، تاریخدان شهیر عراق، گفت هنگام شلیک تنها به فلسطین فکر می‌کرده است -- چرا که بنی هاشم را خائن به آرمان فلسطین می‌دانست. عموی بدیعه، ملک عبدالله اردن، نیز چند سال قبل به دست یک مهاجم فلسطینی به قتل رسیده بود.

اقبال بدیعه این بود که در آن روز تاریخی در قصر الرحاب بغداد نبود.

شاهدخت سال‌ها بعد در گفتگویی ان روز را بخاطر آورد: «حوالی شش یا شش و نیم صبح بود که صدای انفجار شنیدم و از تخت بیرون پریدم. از حسین [همسرش] پرسیدم چه بود؟ از دور نگاهی به قصر رحاب انداختم و دیدم دود از آن بیرون می‌آید.»

دقایقی بعد یکی از خدمه کاخ، آغشته از خون خود را به خانه بدیعه رساند و فریاد زد: «کشتندشان. پادشاه و خانواده‌اش را کشتند.» بدیعه می‌گوید: «شروع کردم به گریه کردن و جیغ زدن. پرستار انگلیسی بچه‌ها می‌پرسید چه شده و من گفتم «خانواده‌ام را کشتند.»»

در آن روز تلخ، بدیعه چندین نفر از نزدیکانش را از دست داد. عبدالاله، برادرش، و همسر او، شاهدخت شیام، به قتل رسیدند. عابدیه، دیگر خواهر بدیعه، نیز کشته شد.

بدیعه و همسرش، شریف حسین بن علی، و سه کودک‌شان به سفارت عدوی قدیمی خاندان بنی هاشم، عربستان سعودی، گریختند. ملک سعود، پادشاه وقت عربستان، به سفیر خود در بغداد تاکید کرد که باید هر آن‌چه در توان دارد انجام دهد تا بدیعه و بقیه آن‌ها که به این سفارت پناه آورده‌اند سالم و سلامت از عراق خارج شوند. همین نیز شد و بدیعه خود را به مصر رساند و سپس مدتی بین لبنان و سوئیس بود تا این‌که نهایتا به شهری رسید که می‌رفت تا آرامگاه ابدی او شود: لندن.

انقلاب سال ۱۹۵۸ عراق کل خاورمیانه را لرزانده بود. در ایران، محمدرضا شاه پهلوی، که تازه چند سال پیش تاج و تختش را با کودتای ۲۸ مرداد مستحکم کرده بود اکنون دست به سرکوب بیشتر حزب توده و جبهه ملی دوم زد. او نمی‌خواست به سرنوشت بنی هاشمِ عراق بدل شود. پادشاهی پهلوی نیز اما در نهایت سرنگون شد، چنان‌که پادشاهی‌های افغانستان، لیبی، تونس، یمن و اتیوپی.

در این سال‌ها خاندان‌های سلطنتی مخلوع خاورمیانه عمدتا ساکن اروپا بودند و روابط خود با یکدیگر را حفظ کرده بودند؛ چنان‌که فرح پهلوی، آخرین ملکه ایران، به عنوان یکی از محترم‌ترین چهره‌های اینچنینی به محافل مخصوص آن‌ها دعوت می‌شد. بدیعه نیز این‌گونه به حیات خود ادامه داد. خانواده او در اردن البته همچنان بر تخت سلطنت بودند. در ضمن عموی کوچکش، زید بن حسین، که جزو خاندان سلطنتی عراق بود و سابقه سفارت این کشور در برلین، آنکارا و لندن را داشت نیز تا سال ۱۹۷۰ به حیات خود ادامه داد و به صورت صوری رئیس خاندان سلطنتی عراق و سوریه محسوب می‌شد.

پسر او (پسرعموی بدیعه) رعد بن زید نیز پس از مرگ پدر این سمت را به عهده گرفت و تا امروز در اختیار دارد. پادشاهی اردن همچنان این اعضای خانواده را بزرگ می‌دارد و به آن‌ها لقب سلطنتی می‌دهد. رعد بن زید البته بیشتر بخاطر مادر و پسر خود معروف است. مادرش، فخرالنسا، که از نسب اشراف عثمانی می‌آید، به یکی از مشهورترین نقاشان مدرن ترکیه بدل شد؛ و پسرش، زید بن رعد الحسین، از ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ کمیسیونر عالی حقوق بشر سازمان ملل بود.

عراق در پی انقلاب ۱۹۵۸ دورانی طولانی از کشتار، خشونت و دیکتاتوری را تجربه کرد. خود قاسم پنج سال بعد در کودتای مشترک ناصریست‌ها و حزب بعث سرنگون شد و فجیعانه به قتل رسید.

پسر بدیعه، شریف علی بن حسین، که هنگام انقلاب ۱۹۵۸ دو سال داشت، پس از تحصیل در لبنان و انگلستان وارد عرصه بانکداری شد و به چهره‌ای ثروتمند بدل شد که می‌کوشید به فعالیت سیاسی علیه حکومت صدام حسین دست بزند؛ بخصوص در پی سال ۱۹۹۱ که صدام تا پای سرنگونی رفت و علی به عضویت «کنگره ملی عراق» در آمد. در سال ۲۰۰۳ که حکومت بعثی عراقی به دست آمریکایی‌ها سرنگون شد، علی بن حسین به عراق بازگشت و مدعی تاج و تخت شد. او می‌گفت: «این بهترین انتقال از دیکتاتوری به دموکراسی می‌بود. راهی می‌بود برای وحدت کشور حول چهره‌ای که فراتر از فرقه مذهبی و قومیت بود.» آمریکایی‌ها اما به او وقعی ننهادند. چنان‌که در افغانستان نیز از طرح بازگرداندن خانواده سلطنتی حمایت نکردند.

درگذشت بدیعه به عنوان آخرین شاهدخت خانواده سلطنتی عراق پایان برگی در تاریخ این کشور است. اعضای خاندان‌های سلطنتی خاورمیانه در حالی به تاریخ می‌پیوندند که در جای جای این منطقه «جمهوری‌»هایی که بنا شده‌اند به ندرت دموکراتیک هستند؛ خون‌سالاری از میان رفته اما مردمسالاری جایگزین نشده.