سال گذشته تهران توانست همه این شرایط را کم و بیش دوام آورد. دولت ها در بیروت و بغداد سقوط کردند، اما سردار سلیمانی برای شکل دهی به دولت های جایگزین آنها مداخله کرد. اما اکنون، تهران در میانه بحران کرونا برای یافتن شخصی که بتواند نقش سردار سلیمانی را در منطقه ایفا کند، به دردسر افتاده است. سلیمانی به راحتی با دشمنان سنی تحت رهبری سعودی ایران مقابله می کرد، اما آنها برای مواجهه با رکود اقتصادی شدید کنونی ذخایر ارزی گسترده ای دارند در حالی که ایران و متحدانش در عراق، سوریه، لبنان و یمن از چنین پشتوانه ای برخوردار نیستند.

در لبنان، دولت روی کار آمده توسط حزب الله و متحدانش برای برنامه نجات اقتصادی با صندوق بین المللی پول وارد مذاکره شده است. در سوریه، برخی گزارش های منتشر شده توسط عناصر اسرائیلی حاکی از آمادگی ایران برای عقب نشینی است. ایران سال گذشته نیروهای زمینی را برای بازپس گیری بخشی از استان ادلب در شمال غربی سوریه، آخرین مقر شورشی های مخالف بشار اسد، ساماندهی کرد؛ اما منابع عربی می گویند که ایران در حال کمرنگ کردن حضور خود در منطقه است. در عراق هم مصطفی الکاظمی پس از آشفتگی سیاسی طولانی مدت روی کار آمد؛ نخست وزیر جدید عمل گرا که ایالات متحده از او حمایت می کند.

با این حال، شرایط پیش آمده در کشورهای عربی متحد ایران که بسیاری آن را نتیجه تضعیف این کشور و متحدان منطقه ای آن دانسته اند، تنها پیش درآمدی بر طوفان بزرگ تر پیش رو در جهان عرب است. به طور متوسط 60 درصد از جمعیت جهان عرب را افراد زیر 30 سال تشکیل می دهند که در برابر فوریت بهداشت و سلامت مانند همه گیری کرونا مقاوم و انعطاف پذیر هستند. این افراد از مدت ها پیش دچار احساس سرخوردگی شده اند و باور دارند که آینده شان به یغما رفته است. سال گذشته دولت ها در الجزایر و سودان که کشورهایی با اکثریت جمعیت سنی هستند، و عراق و لبنان که بخشی از محور شیعه ایران به شمار می روند، در نتیجه قیام های مردمی برکنار شدند. قیام کنندگان جوان به جنگ های نیابتی سنی و شیعه که اساسا صحنه رقابت های عربستان و ایران هستند، علاقه ای ندارند و تنها به دنبال زندگی و معیشت بهتر هستند.