کریستوفر مَسون، متخصص ژنتیک دانشکده پزشکی دانشگاه کُرنل شهر نیویورک نیز در این نشست تاکید کرد که بررسی‌ها نشان داده مه سلول‌های مهندسی شده مقاومت بیشتری در برابر پرتوهای مضر و شدید خارج از جو کره زمین دارند.

به گفته او تاکنون ناسا با استفاده از دارو فضانوردان را در برابر مخاطرات جسمی موجود در فضا محافظت کرده‌اند ولی برای حضور بلندمدت در مریخ چاره‌ای جز ایجاد تغییرات ژنتیکی بدون خطر در انسان‌ها نیست؛ این روش حتی می‌تواند به انسان برای حضور در نقاط ناشناخته‌تر و دور دست‌تر فضا نیز کمک کند.

برخی محققان و طرفداران اکتشاف‌های فضایی حتی پیشنهاد کرده‌اند که با استفاده از علم ژنتیک برای خنثی کردن میکروب‌های موجود در مریخ که برای انسان‌ها مضر هستند، استفاده شود. پیشنهادی که سوال‌های اخلاقی بزرگی را ایجاد کرده؛ از جمله این که آیا بشر مجاز به دستکاری در محیط مریخ است، سیاره‌ای که شواهد بسیاری از حیات در گذشته آن یافت شده است. همچنین تغییر دائمی ژنوم انسان‌های مریخ‌نورد نیز به چالش اخلاقی دیگری بدل شده است.

با این حال، طرفداران توسعه حضور بشر در فضا تاکید دارند که قصد تغییر اکوسیستم مریخ را ندارند و برای اثبات نهایی این فرضه که زمین تنها بخش قابل حیات جهان بوده و هست، چاره‌ای جز دست زدن به این کارها نیست.