هفت ماە قبل زمانی کە عادل عبدالمهدی نخست وزیر عراق بود فساد گستردە اداری و بیکاری معترضان عراقی را بە خیابانها کشاند اما نە وعدەهای مکرر اصلا‌حات و نە کشتار نزیک بە ٧٠٠ نفر نتوانست معترضان عصبانی و غالبا جوان را بە خانەهایشان بازگرداند. تظاهرکنندگان عراقی خواهان رفاە بیشتر بودند و در نگاە اول مسئلە ایران و آمریکا برای آنان قابل توجە نبود اما با دخالتهای سپاە پاسداران شعارهای بر ضد ایران در میان معترضان شنیدە شد. در نهایت ‌خشم معترضان موجب حملە بە کنسولگری و دفاتر ایران و بە آتش کشیدن آنها شد. آنها همان معترضانی بودند کە کمتر در برابر آمریکا رادیکال بودند. هرچند بعدا در اقدامی تلافی جویانە هواداران حشد الشعبی منظم و هدایت شدە بە سفارتخانە آمریکا در بغداد ‌حملەور شدند. مشارکت ایران در جنگ علیە داعش در سال ٢٠١٤ فرصتی برای ایران فراهم ساخت تا تحت عنوان جنگ علیە این گروە تندرو اسلامگرا گروەهای سیاسی و مسلح نزدیک بە خود را بر اساس ایدیولوژی و خواست نظام جمهوری اسلامی ایران گردهم آوردە و پشتیبانی کند؛ همین موجب شد سیاسیونی همانند هادی العامری و نظامیانی همچون ابو مهدی المهندس در چهارچوب ‌حشد الشعبی زیر سلطە ایران و بنا بە درخواست تهران وظیفەشان مخالفت با حضور نیروهای آمریکایی در عراق بود.

در میانە اجرایی شدن استراتژی هژمونگرایانە بلند مدت سپاە پاسداران در عراق شکل گیری تظاهرات ضد حکومتی، ‌حملە بە کنسولگری ایران در بصرە و بە آتش کشاندن ساختمان کنسولگری و سردادن شعار علیە رهبر ایران یک شک بزرگ بە ایران و بە خصوص قاسم سلیمانی وارد کرد. سلیمانی بر این باور بود کە شعار معترضان بر ضد سربازان آمریکایی خواهد بود اما نە مرجعیت (علی سیستانی) و نە افکار عمومی و نە حتی پر نفوذترین گروە سیاسی شیعە عراق یعنی مقتدی الصدر مخالفت خود را با حضور و دخالتهای ایران در پروسە سیاسی عراق را پنهان نکردند.
کمرنگ شدن نقش ایران در صحنە سیاسی عراق موجب شد شبە نظامیان وابستە بە ایران با راکت پراکنی های مداوم و ‌حتی حملە بە سفارت آمریکا در منطقە سبز بغداد سعی بر بازگشت بە معادلات سیاسی عراق داشتە باشد کە در نتیجە تمامی این رویدادها رئیس جمهور آمریکا در اقدامی ناگهانی و بدون در نظر گرفتن عواقب آن دستور ‌حملە بە کاروان اتومبیل قاسم سلیمانی را سە شب پس از شروع سال ٢٠٢٠ میلادی صادر کرد.

نخست وزیر کنونی عراق شخصی با سابقە امنیتی است. برخی از جناحهای شیعی در عراق و در داخل ایران نیز وی را بە دست داشتن در پروندە ترور سلیمانی متهم می کنند، برای آمریکا هم اعتماد کردن بە یک مهرە شیعە هرچند مخالف با ایران سخت است چون تجربە در پروسە سیاسی عراق ثابت کردە مذهب بر منافع سیاسی و ملی برتری بیشتری دارد. اما با در نظر داشتن وضعیت کنونی عراق الکاظمی بە نظر می رسد قصد حرکت کردن در جهت مخالف معترضان و حتی دیدگاە شخصی خودش را با جبهە گیری در برابر آمریکا را ندارد، از طرف دیگر اقتصاد كنونی عراق توان تحمل تحریمھای احتمالی آمریكا را ندارد. ھمچنین نە مرجعیت شیعە عراق نە ناسیونالیستھای این كشور دل خوشی از مداخلات سپاە پاسداران در امور داخلی را ندارند. پس كفە ترازو تا حدی بە نفع واشنگتن سنگینی میكند حتی سفر چند روز گذشتە اسماعیل قاآنی فرماندە سپاە قدس بە بغداد نیز نتیجە ملموسی برای تهران در بر نداشتە باشد..

اگر الکاظمی سیاست جبهە گیری از ایران را پیرو و زمینەی خروج نیروهای آمریکایی را فراھم کند باید منتظر عواقب برخورد آمریکا با عراق همانند ایران شود، یعنی اعمال تحریم، جلوگیری از تعامل با بانکهای بین المللی و لغو تمامی پشتیبانیهای امنیتی و نظامی از جملە فروش اسلحە بە عراق و این بە یعنی ورود عراق بە دایرە کشورهایی کە در چهارچوب تهدید امنیتی علیە آمریکا محسوب می شوند.

در نتیجە می توان گفت تنها کارتی کە در ‌حال حاضر الكاظمی می تواند برای رها شدن از این معضل سیاسی استفادە کند این است کە مسئلە خروج نیروهای آمریکایی را بە پس از انتخابات بعدی موکول کند تا شاید نخست وزیر بعدی کە مشروعیت مردمی از طریق انتخابات را دارد، این مسئلە را حل کند

و در این شرایط ایران موقتا علاوە بر ادامە دخالتها و فشارها بە نخست وزیر جدید بە خروج و واگذاری ٥ پایگاە بزرگ نیروهای آمریکایی بە نیروهای عراقی بسندە کردە باشد.