لاریجانی پس از ریاست بر صدا و سیما هوای انتخابات به سرش زد و در انتخابات ریاست جمهوری نهم کاندیدا شد. او کاندیدای مورد حمایت جامعتین بود و بسیاری از اصولگرایان بر حمایت از او تاکید داشتند؛ حداقل در مورد طیف سنتی این اتفاق نظر وجود داشت، اما کثرت کاندیدا‌های اصولگرای حاضر در آن انتخابات باعث نشد که توفیقی به دست بیاورد و در بین هفت کاندیدای موجود او در جایگاه ششم قرار گرفت.

رئیس سابق مجلس از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶ بعنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی فعالیت کرد و پس از آن از ۱۲ خرداد ۱۳۸۷ در دوره هشتم ریاست مجلس و نمایندگی مردم قم در مجلس شورای اسلامی را بر عهده گرفت و از خرداد ۱۳۸۷ تا خرداد ۱۳۹۹ پنجمین رئیس مجلس شورای اسلامی بود که با ۱۲ سال نشستن بر این کرسی رکوردار تصدی کرسی ریاست مجلس شد. او در نهایت تصمیم به عدم شرکت در انتخابات مجلس یازدهم گرفت و در هشتم خرداد ۱۳۹۹ با حکم حضرت آیت الله خامنه‌ای به سمت مشاور رهبر انقلاب و عضو حقیقی مجمع تشخیص مصلحت نظام منصوب شد.

اینکه لاریجانی بعد از ریاست مجلس چه برنامه‌ای دارد و چه می‌خواهند بکند؛ سوالی است که در بین کنشگران سیاسی و رسانه‌ها گمانه زنی‌های متعددی در خصوص آن مطرح و تقریبا همه آن‌ها هم تکذیب شد. اولین خبر در ارتباط با آینده لاریجانی، این بود که گفته شد، او قرار است در دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی جانشین علی شمخانی شود؛ خبری که هرچند از همان ابتدا معلوم است خیلی واقعیت ندارد، در نهایت هم تکذیب شد.

خبر بعدی در مورد لاریجانی و آینده او این بود که گفته شد، برادر وی یعنی آیت الله «صادق آملی لاریجانی» علاقه‌ای به ادامه حضور در جایگاه ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام ندارد و علاوه بر اینکه استعفای خود را تقدیم رهبر انقلاب کرده است، پیشنهاد نموده که علی لاریجانی عهده دار این کرسی شود؛ خبری که اگرچه قسمت اول آن می‌تواند باور پذیر باشد، بخش دوم آن، یعنی معرفی گزینه جانشین آنهم به رهبر انقلاب عدم صحت این خبر را نشان می‌داد؛ که البته این خبر هم تکذیب شد.

اما یک نکته و تحلیل دیگر هم هست و آن اینکه رئیس سابق مجلس قصد دارد به پشتوانه تیمی که ساخته است ـ چه در دوران صدا و سیما و چه در سال‌های ریاستش بر مجلس ـ در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ حضور یافته و شاید هم مدل ائتلافی که برای «حسن روحانی» شکل گرفته، این بار هم با همراهی اصلاح طلبان در مورد لاریجانی شکل بگیرد؛ موضوعی که شاید در حد و اندازه یک گمانه زنی بشود آن را مطرح کرد، اما وقتی تمام سناریو‌ها را کنار هم می‌چینیم، نمی‌توان خیلی به این مساله به عنوان یک گزاره عملی نگاه کرد.

اصلاح طلبان به غیر چند حزب و گروه انگشت شمار اکنون تاکید دارند که گزینه تماما اصلاح طلب برای سال ۱۴۰۰ معرفی خواهند کرد و دیگر قصد ندارند زیر بار تشکیل دولت ائتلافی بروند، چون تجربه خیلی خوبی از دولت روحانی ندارند و از طرفی این موضوع را منجر به از دست رفتن سرمایه اجتماعی شان می‌دانند؛ چرا که دولت در چنین شرایطی تماما در اختیار آن‌ها نیست و این جریان سیاسی نمی‌تواند به شعار‌ها و قول‌هایی که به بدنه حامی اش داده است، پایبند بماند، لذا احتمالا اصلاح طلبان زیر بار تشکیل دولت ائتلافی دیگر نخواهند رفت.

از طرفی اطرافیان علی لاریجانی به شدت تاکید دارند که او از تصدی دوازده ساله کرسی ریاست مجلس بسیار خسته است، به اندازه‌ای که بعد از تحویل دادن کلید پارلمان دهم به مجلسی‌های دوره یازدهم وی به مسافرت رفته و هنوز هم به تهران بازنگشته است. آن‌ها می‌گویند خیلی بعید است که غیر از عضویت در مجمع، مشاورت رهبری و دانشگاه حداقل در چند سال آینده علی لاریجانی برنامه جدیدی داشته باشد.