همین چند روز پیش ویدئویی پخش شد از یک جوان ایرانی، که سر به دنبال خبرنگاران جمهوری اسلامی که برای «تهیه گزارش» از معترضان به قتل سیاه پوست امریکایی در آلمان شلنگ تخته می انداختند گذاشته بود و آن ها مثل انسان های بی پناه، به آغوش پلیس آلمان پناه می بردند. در کنار این تمسک خفت بار، به تهدید غیر مستقیم جوان نیز می پرداختند که یعنی اگر روزی در جایی غیر از این جا گیر ت بیاوریم، فلان و بهمان ات خواهیم کرد.

در جریان فتوای خمینی برای به قتل رساندن سلمان رشدی، این خفت و ترس را در میان عوامل جمهوری نکبت در خارج از کشور به عینه می دیدیم. از یک طرف آن ها نمی توانستند فتوای امام شان را نفی کنند و بالاخره باید نشان می دادند که به آن معتقد هستند و اگر شرایط را فراهم ببینند دست به انجام فتوا خواهند زد، از طرف دیگر چون با پذیرش این فتوا، قانون غرب به سراغ شان می آمد، مجبور بودند «تقیه» کنند، و بزدلی و دنائت خود را به دنیا نشان دهند.

در کشتن دگر اندیشان نیز، حکومت اسلام، هرگز نتوانسته است با قاطعیت بگوید که ما این قتل ها را انجام دادیم، و خوب کاری کردیم انجام دادیم.

دفاع از این جنایت های شنیع در حد توان خداوند قهار این موجودات نیست و ما حتی یک مورد ندیده ایم که کسی از ریز و درشت حکومت، با قاطعیت بگوید ما این کار ها را کردیم و خوب کردیم.

اکنون عباس سلیمی نمین سر دبیر سابق و شکست خورده ی «کیهان هوایی» که وظیفه اش به دام انداختن مخالفان حکومت در خارج از کشور با زبان به قول آخوندها «لیّن» و ایجاد تفرقه در میان آن ها بود، ادعا کرده که فریدون فرخزاد را نه جمهوری اسلامی که سازمان مجاهدین خلق به قتل رسانده است.

کاری نداریم به این که سازمان مجاهدین، هر قدر هم فرخزاد به آن ها پشت کرده باشد، چرا باید دست به چنین اقدامی بزند، اما اگر نظر بچه مسلمان های جمهوری اسلامی در باره ی فرخزاد، همان است که ما می دانیم و همگان می دانند، چرا از قتل او حتی -به فرض محال- به دست مجاهدین، تبری می جویند و چنان از او سخن می گویند که گویی یکی از محبوبان آن ها بوده است.

نه آقایان! تشت رسوایی و وحشت شما، از بام افتاده، اگر یک تکه آهن چند میلی متری و چند فشنگ در جیب نداشته باشید و به دستگاه سرکوب تان پشتگرم نباشید، باید ریش تان را مثل قاضی فراری بتراشید و در جایی مثل رومانی به سوراخ بخزید. این سرنوشتی ست که تاریخ برای تان رقم زده و شما را گریزی از آن نیست.