جناب حجت الاسلام والمسلمین، آقای حاج آقا اژه ای، که فکر می کنم تا کنون به مقام آیت اللهی هم ارتقا درجه پیدا کرده باشند، حجت الاسلامی ست ناز و مامانی که همیشه لبخندی ملیح بر لب دارد.

از خواص ایشان، احترام به متهمان حکومتی ست. او همان کسی ست که با لبخند ملیح کل دادگاه کرباسچی را اداره کرد و از گلوی گروه سازندگی کرباسچی هر چه خورده بودند بیرون کشید. البته آن بیچاره ها در مقایسه با امروز چیز زیادی نخورده بودند و حد اکثر چند سکه به این ور و آن ور داده بودند تا کارهای شهر تهران پیش برود.

اوایل که کرباسچی شهردار تهران شده بود، کسی قیافه ی او را نمی شناخت و او با یک موتور هوندا ۱۲۵ در شهر می گشت و مکان های کسب گران قیمتی که خلافی داشتند شخصا پیدا می کرد و به اسم مامور شهرداری که می تواند مساله را حل کند پیشنهاد رشوه می کرد، بعد طرفین که بر سر مبلغ رشوه به توافق می رسیدند، کرباسچی خودش را معرفی می کرد و به فردی که ملک اش تخلف داشت می گفت همین مبلغ را به حساب شهرداری بریزد و پایان کار قانونی بگیرد.

به عبارتی کرباسچی کاری کرد که رشوه ها به جای این که به جیب ماموران رشوه گیر برود، به جیب شهرداری برود و این هم برای خودش روشی بود در اداره ی شهر تهران که در اصل شهر نیست و برای خودش یک کشور است.

ولی سازندگی کرباسچی و رنگ و لعابی که مثل شهرهای ساحلی به تهران زد، به مذاق مخالفان تی تیش مامانی بازی در آوردن ها در حکومت آخوندی خوش نیامد و زیر آب کرباسچی را که به نظر می رسید دارای مجوز تام الاختیار نیز می باشد زدند و گروه او را با آویزان کردن و قپانی زدن و شلاق و کابل، به راه راست هدایت نمودند.

محسنی اژه ای سر دسته زیر آب زنندگان بود و او کسی بود که زیر آب را با لبخند می زد.