آقای زیدآبادی در شرایطی در این تحلیل به استقبال زودرس طرح این سند همکاری استراتژیک شتافته است که به اذعان خود وی هنوز جزییات بیشتری از آن از منابع رسمی منتشر نشده است. بطوری که او در ابتدای نظرات خود اشاره می‌کند: "این در حالی است که نه هنوز عنوان رسمی سند مذکور اعلام شده و نه از محتوای آن خبری به بیرون درز کرده است". ابهاماتی که وی را نیز ناگزیر ساخته است به گمانه زنی‌های متعدد در اهداف و محور‌های این سند روی آورده و برای هر کدام نتیجه‌ای متفاوت بگیرد. شاید هدف اصلی زید آبادی در این نوشتار تاکید بر این ضرورت باشد که به هر حال دستگاه دیپلماسی خارچی کشورمان بایستی در قالب یک سیاست پایدار و قانونمند، مناسبات با کشور‌های منطقه خود را سامان دهد و نهایتا پایبندی به چنین اسنادی ولو با کشور چین بهتر از نبودن آنها ست. اما بسیاری از مخاطبانی که با شتابی مانند خود وی نوشته ایشان را ارزیابی می‌کنند چه بسا وی را در این موضع گیری یک توجیه گر بدانند. توجیه گری که تلاش دارد که از کیسه اعتماد مخاطبان به خود هزینه کرده و از غلظت شایعات و بی اعتمادی افکار عمومی نسبت به سیاست‌های روسبه و چین در رابطه با کشورمان بکاهد. به نظر می‌رسد چنین تلقی (اعم از صحت یا سقم آن) که در مخاطبان ایجاد می‌شود را بیشتر بایستی به حساب عجله زیدآبادی در ارائه این تحلیل و نه بدبینی عمومی نسبت به مواضع فرصت طلبانه چین و روسیه دانست. ضمن آنکه که آگاهی افکار عمومی از جزییات این سند همکاری و نظایر آن را بایستی از حقوق بدیهی مردم کشورمان دانست. مردمی که در بازخوانی تاریخ ۲۵۰ ساله اخیر کشور خود همواره نقش منفی از سلطه قدرت‌های استعماری انگلیس و روسیه به خاطر دارند.

ایکاش احمد زیدآبادی با درنگ برای دریافت جزییات بیشتر از این سند همکاری، قلم خود را از لفافه‌های نوشتار خود برون می‌آورد تا مخاطبانی از زمره این راقم بیش از تن دادن به شایعات می‌توانست به نتایج درست تری از چنین سندی دست پیدا می‌کرد. مخاطبانی که بر اساس مواردی مانند برداشت زیست ستیزانه کشتی‌های ماهیگیری چینی در سه ساله اخیر دچار بدبینی بیشتر شده و تصور می‌کنند اگر باز هم غفلت شود هر ثروتی از کشورمان همچون انباشت آن ماهی‌ها بلعیده خواهد شد.

عبدالحسین طوطیایی