«هرچه زودتر دولت برکنار و زمینه روی کار آمدن یک دولت همسو با مجلس اصولگرا فراهم شود...تنها راهی که بخواهد به جز همدلی و همکاری حداکثری بین دو قوه مجریه و مقننه در دستور کار قرار بگیرد، چیزی جز برکناری فوری دولت و استقرار یک دولت همسو با مجلس اصولگرا نخواهد بود...بهترین راه این است که با توجه به فراهم آمدن زمینه سوال دوباره از رئیس جمهور که بیش از یکصد و چهل امضا دارد، دولت را کنار بزند...چرا بعد از چهل سال کنار گذاشتن یک دولت همچنان باید تابو باشد و اینقدر از آن بترسیم؟ مگر شرایط امروز کشور از ابتدای انقلاب و زمان صدور عدم کفایت سیاسی بنی صدر بغرنج تر و نابهنجارتر است که موضوع را تا این اندازه برای خودمان سخت و آن را به یک معادله نامجهول لاینحل تبدیل کرده ایم؟ برکناری بنی صدر در حالی انجام شد که او اولین رئیس جمهور کشور انقلاب کرده جمهوری اسلامی بود، در آن برهه موضوع گروگان های آمریکایی وجود داشت، کشور درگیر یک جنگ سخت با رژیم بعثی صدام بود، تازه انقلاب به ثمر نشسته بود، کشور درگیر موضوع تجزیه طلبی بود و هزار و یک مشکل دیگر هم وجود داشت، اما وقتی دیدند که دولت پای کار انقلاب نیست، با شجاعت آن را برکنار کردند. با توجه به همین ادله، اینکه امروز برخی می گویند شرایط برای برکناری رئیس جمهور و دولت و برگزاری انتخابات زودهنگام مهیا نیست، حرف درستی نیست، چون چهل سال پیش از این در بحرانی ترین شرایط کشور، رئیس جمهور توسط مجلس برکنار شد؛ حالا که کشور بعد از ۴۲ سال به ثبات سیاسی لازم رسیده است و بسیاری از مشکلات و گره های اول انقلاب را دیگر پیش روی خود نمی بینیم، پس حتما زمینه انجام چنین کاری نسبت به زمان برکناری بنی صدر مهیاتر است.... طبیعتا باید شجاعت برکناری چنین دولتی و روی کار آمدن یک دولت همسو وجود داشته باشد.»

اصول گرایان طرح سئوال از حسن روحانی را مقدمه ای برای هدفی بزرگتر به شمار می آورند. آنان در تسخیر قوه مجریه وحدت و اجماع دارند. برخی از آنها معتقدند که برای فتح قوه مجریه باید تا زمان انتخابات در اردیبهشت سال آینده صبر کرد. در این مدت باید مسئولیت همه مشکلات و مسائل کشور را به گردن اصلاح طلبان و اعتدالیون انداخت تا زمینه اجتماعی حذف کامل آنها و تبدیل شان به یک "نهضت آزادی" دیگر مهیا شود. شورای نگهبان نیز با حذف همه رقبا، انتخاباتی میان نامزدهای اصول گرا برگزار خواهد کرد. بدین ترتیب، ۱۰ ماه دیگر فتح قوه مجریه هم محقق خواهد شد.

اما گروه دیگری از آنها بر این باورند که نمی توان تا زمان انتخابات صبر کرد. اولاً: ۱۵ مرداد ۱۴۰۰ روز تنفیذ حکم رئیس جمهور جدید توسط خامنه ای است. بدین ترتیب، عملاً ۱۳ ماه تا در دست گرفتن قوه مجریه فاصله داریم. ثانیاً: تحولات جهانی و منطقه ای نیز آینده را پیش بینی ناپذیر کرده اند. اسرائیل نگران از شکست ترامپ، با حملات مداوم به ایران(تخریب، انفجار، ترور، حملات سایبری، و...) می کوشد تا ایران را وادار به واکنش سازد و بدین ترتیب جنگی به راه بیندازد و آمریکای ترامپ را به جنگ با ایران بکشاند. بنابراین، باید همین حالا حسن روحانی آمریکاییِ انگلیسیِ نئولیبرالِ اشرافیِ خوابیده را حذف کرد.

محسن رضایی از گروه دوم است. این فرد متوهم، طی ماه های گذشته بر حجم حملات خود افزوده و هر روز با سخنرانی های جدید و توییت های تازه، به روحانی به عنوان نماد "حکومت آمریکایی" می تازد. می گوید ساختن موشک های بالستیک نمونه مدیریت ما سپاهی هاست، اما همه مشکلات و معضلات موجود کشور مصداق "مدیریت آمریکایی حسن روحانی" است.

رئیس جمهور شدن، هدف ۳۰ ساله «محسن متوهم» است. او برای رسیدن به این هدف دست به هر کاری خواهد زد. در مجمع تشخیص مصلحت نظام- به همراه قالیباف و میرسلیم و رئیسی و دیگر اصول گرایان - مانع تصویب طرح دولت روحانی شد و کشور را به تحریم جهانی بانکی انداخت تا نتواند حتی یک دلار از دارایی های مردم ایران را به داخل کشور منتقل سازد.

محسن رضایی ادعا می کند که وضعیت برای عزل حسن روحانی بسیار بهتر از وضعیت دوران عزل بنی صدر است. همین نشان می دهد که این فرد لانه کرده در توهم، اصلاً هیچ درکی از پیامدهای شدیدترین تحریم های طول تاریخ ندارد. گویی حملات مکرر اسرائیل به نیروها و امکان ایران در سوریه و عراق و ایران را نمی بیند. گویی تنگتر کردن تمامی حلقه های دور زدن تحریم ها را نمی بیند. گویی نمی بیند که حتی متحدان ایران حاضر به دور زدن تحریم های آمریکا نیستند.

البته «محسن متوهم» یک چیز دیگر را هم نمی بیند. قالیباف و فتاح و ضرغامی، و دیگران هم می خواهند رئیس جمهور شوند. مجتبی خامنه ای نیز در تعیین رئیس جمهور بعدی نقش تعیین کننده ای دارد. هیچ قطعیتی در کار نیست که آنان در یک انتخاباتِ با مشارکتِ حداقلی مردم، بخواهند «محسن متوهم» را جانشین حسن روحانی کنند.

حسن روحانی، هم سازنده و هم دست پرورده جمهوری اسلامی است. با ساز و کار جمهوری اسلامی کاملاً آشناست. او نمی خواهد به سرنوشت بنی صدر، موسوی، کروبی یا خاتمی دچار شود. ممکن است به گونه ای در پشت پرده با خامنه ای بسازد و از طریق او مانع استیضاح و عزل شود.

«محسن متوهم» شاید برای رئیس جمهور شدن دست به خودکُشی بزند. خامنه ای نیز حتی اگر موفق به ساختن حاکمیت یکپارچه شود، باز هم شکست خواهد خورد. ایران هیچ راهی جز گذار غیر حشونت آمیز از جمهوری اسلامی به یک «جمهوری سکولار ملتزم به آزادی و حقوق بشر و عدالت به مثابه نفی کلیه اشکال تبعیض های قومی و مذهبی و جنسی و طبقاتی» در برابر ندارد.

«جمهوری اسلامی را نمی خواهیم، اما چرا رژیم از راه انقلاب سرنگون نشده است؟ »[۱].

«جمهوریِ اسلامیِ سرکوبگر باید برود، موانعِ ۱۴ گانه ی انقلاب در ایران چیست؟ »[۲].

«"انقلاب شناسی" و "انتقام گیری" دو مانعِ انقلابِ علیه حکومتِ فاسدِ جمهوری اسلامی »[۳].