زخمِ جانشکر شرع

ایران به زخم ِ جانشکرِ شرع مُبتلاست
فرسوده در اسارت این رنج و این بلاست
دستی که می‌رباید و دستی که می‌کُشد
گویند زآستین ِ خداوندی خداست!
دیریست داغ و دشنۀ بیدادِ اهل شرع
با قلب پاره پاره این ملّت آشناست
بی شک زهیزمی ست که ما خود کشیده‌ایم
گر حجره‌های دوزخ ما غرق شعله هاست
چون برّه سر سپردۀ ذبحیم و‌ای دریغ
قصابِ کارد بستۀ ما در وجود ماست
انسانیت سزای چنین آتشی نبود
چونین به کوره سوختنی سخت نارواست
مگذار اهل دین وطنت را دهد به بادد
کار ِادارهٔ وطن از کارِ دین جداست! ‌
تا دست من ز دست تو وز دست اوست دور
باری مبرهن است که یک دست، بی صداست!
۱۸. ۸. ۲۰۲۰

هنگام رهایی

ایران که چنین عرصۀ بیداد و جنون است
هم طعمۀ غارتگروهم غرقه به خون است
هردم، غمش از جورِ تباهی به تزایُد
هرلحظه به دل داغش از اندازه برون است
درسینه‌اش آن نعرۀ دیرین مُتمرکز
امّا به لبش از تبِ دین مُهرِ سکون است
هیهات که این خانۀ تاریخِ تمدن
در وحشت تازی زدگان خوار و زبون است
در جستجوی خصم، در اطراف و در اکناف
بیهوده مگردید که دشمن ز درون است
‌ای اهلِ وطن، دیرمجُنبید که این مُلک
هنگامِ رهاییش، کنون است! کنون است!

‌م. سحر
http://msahar.blogspot.com/