رادیو اسراییل - منشه امیر
حکومت اسلامی ایران با افتخار بسیار، اعلام داشت که اورانیوم غنی شده ای که ذخیره کرده، ده برابر مقداری است که رژیم ایران در چارچوب برجام، نسبت به آن تعهد سپرده بود.
اعلام شد که اکنون ذخیره اورانیوم غنی شده در آژانس اتمی ایران به ۲۱۰۰ کیلوگرم می رسد.
از مقامات حکومت می پرسیم که با این اورانیوم می خواهند چکار کنند؟
آیا هدفشان ساخت بمب اتمی است؟
بمب اتمی به اورانیومی نیاز دارد که بین هشتاد تا نود درصد غنی شده باشد. آن چه ایران در اختیار دارد، با غنای حدود چهار و نیم درصد است.
آیا می خواهد با آن سوخت کوره های اتمی خود را تامین کند؟
غلظت سوخت مورد نیاز کوره های اتمی، ۶۵ر۳ درصد است و اورانیوم غنی تر برای آن مناسب نیست.
وانگهی، رژیم ایران یک نیروگاه اتمی دارد که آن هم در بوشهر است و سوخت آن توسط دولت روسیه تامین می شود.
ایران هنوز هیچ کوره دیگری نساخته و هیچ نیازی به این اورانیوم غنی شده ندارد.
روزی که بخواهند به غنی سازی بیست درصدی و بالاتر دست بزنند، زنگ خطر در دنیا به صدا در خواهد آمد و بیشترین تلاش برای خنثی کردن این برنامه به کار گرفته خواهد شد.
ادعا کرده اند که حالا که نیروگاه اتمی بیشتری ندارند، می خواهند کشتی هایی با سوخت اتمی بسازند و شاید هم هواپیمای اتمی طراحی کنند.
مگر احمدی نژاد شعار نداده بود که انرژی هسته ای حق مسلم رژیم ایران است؟
نگویند که می توان سر دنیا کلاه گذاشت و مانند کره شمالی بمب را تهیه کرد، بی آن که دنیا بتواند اقدامی علیه آن انجام دهد.
کره شمالی دارای حکومتی است که تمامی هم و غم آن مصروف پاسداری از موجودیت خویش است و به کشورهای دنیا و ممالک همسایه هیچ چشم طمعی ندارد.
ولی حکومت اسلامی علنا می گوید که می خواهد دنیای اسلام را به تسلط خود در آورد و اسرائیل را نابود کند و پرچم اسلام نسخه خمینی را بر قراز حرمین شریفین در مکه و مدینه به اهتزاز در آورد.
رژیم ایران، که هنوز سلاح هسته ای ندارد، این همه گستاخی می کند، وای به روزی که این جنگ افزار مرگ آور را نیز در اختیار داشته باشد.
نگویند که می توانند سر دنیا کلاه گذارند. دنیا آگاه است و مسئولان کشورهای مورد تهدید هشیار هستند و به آسانی می توانند رژیم را رسوا کنند.
همین دو هفته پیش بود که رژیم ایران ناچار شد در برابر فشار بین المللی سر تسلیم فرود آورد و با سفر دبیرکل آژانس بین المللی به تهران موافقت کند و اجازه بازرسی محدود بدهد.
لبته برای حفظ آبروی خود ادعا کردند که این کار را به صورت داوطلبانه و برای نشان دادن حسن نیست خویش انجام داده اند.
اسرائیل توانست حدود پانصد کیلوگرم اسناد و شواهد فعالیت اتمی رژیم ایران را از شورآباد تهران به اورشلیم منتقل سازد.
کارگاه مونتاژ سانتریفیوژها در نطنز منفجر شد و ساخت نسل جدید آن مدت نامعلومی به تعویق افتاد.
آیا رژیم ایران می تواند به دور از چشم آژانس بین المللی و سازمان های اطلاعاتی کشورهای دیگر، به برنامه اتمی خود ادامه دهد؟
با افتخار اعلام می کنند تا تا به حال ده برابر تعهد برجامی، اورانیوم غنی شده ذخیر کرده اند.
خوب، این کار چه سودی برایشان دارد؟
با آن می خواهند چکار کنند؟
چقدر برایشان هزینه داشته است؟
از کدام امر رفاهی مردم ناچار شده اند کم کنند تا بتوانند تامین کننده هزینه این کار باشند؟
۲۱۰۰ کیلوگرم اورانیوم غنی شده را اگر به بقالی ببرند، چند سیر پنیر به آن ها می دهند؟
آیا فکر می کنند که کشورهای همسایه ایران، از امیر نشین ها گرفته تا اسرائیل، که رژیم علنا می گوید که خواهان نابودی آن است و حتی یک فرجه زمانی ۲۵ ساله هم قائل شده، خواهند گذاشت رژیم ایران اتمی شود>
حالا فرض کنیم یک بمب اتمی بسازند، دو بمب اتمی بسازند.
آیا می دانند که اگر کشوری را هدف قرار دهند، سرنوشت خودشان چه خواهد شد؟
آیا آنهایی که ادعای سپاهیگری می کنند و لاف می زنند که فلان کشور را در ظرف پنج دقیقه نابود خواهند کرد و یک ابرقدرت را در ظرف دو روز به زانو در خواهند آورد، اصطلاحی را در قاموس نظامی به نام "ضربه بازگشت" می شناسند؟
ما که نمی دانیم، ولی دیگران می گویند که اسرائیل دارای زیردریایی های است که از اعماق آب می توانند رژیمی را که اتم شلیک کرده، هدف ضربه بازگشت قرار دهند.
آیا این را سران حکومت ایران در نظر گرفته اند؟
ما که نمی دانیم ولی رسانه های عربی ادعا می کنند که اسرائیل دارای دویست بمب هسته ای است.
ما که نمی دانیم ، ولی اعراب ادعا می کنند که اسرائیل موشک هانی دارد که هر نقطه ای از خاک هر حکومت خصم را می تواند هدف قرار دهد؟
ما نمی دانیم، زیرا اسرائیل رجز نمی خواند، گزافه گویی نمی کند، هیچ کشوری را مورد تهدید قرار نمی دهد، ولی اگر خود را از جانب حکومتی، مورد خطر احساس کند، آن را جدی میگیرد و بی سروصدا خود را برای دفاع از خاک و حفاظت از جان شهروندان آماده می سازد.
یکی از ویژگی های حکومت های خودکامه، که از رسیدگی به حال مردم خود و بهینه سازی زندگی آنان عاجز مانده اند، آن است که یک دشمن خارجی می سازند و زبان به تهدید می گشایند و بحران منطقه ای ایجاد می کنند تا ذهن مردم خود را از مشکلات داخلی منحرف سازند.
جمال عبدالناصر رهبر مصر، قهرمان این شیوه شیادانه بود و مقامات رژیم ایران نیز از او تقلید می کنند.
ولی ابراز شگفتی می شود که چگونه است که کشورهای اروپای غربی هنوز به حمایت از رژیم ایران ادامه می دهند؟
حکومت برجام را زیر پا میگذارد و اروپای غربی می گوید که رژیم ایران هنوز به برجام عمل می کند.
حکومت اسلامی، کشورهای همسایه را به تعرض و نابودی تهدید می کند، ولی اروپای غربی با ادامه تحریم های تسلیحاتی علیه این رژیم فتنه گر مخالفت می ورزد.
پشتیبانی روسیه و چین از سرکشی های رژیم ایران، یک امر قابل درک است.
آن ها پول ایران را می خواهند و خوبی ملت ایران را نمی خواهند.
می خواهند هرچه بیشتر، به ایران اسلحه بفروشند و سود برند.
ولی اروپای غربی چرا این گونه بزدلی نشان می دهد و نمی خواهد از رژیم ایران جدا شود؟
اما این حمایت های مصلحتی نیز، رژیم ایران را از شکست نهایی در مورد سیاست منطقه ای آن نجات نخواهد داد و از خیزش مردم ایران برای براندازی این رژیم جلوگیری نخواهد کرد.
حکومت ایران و حزب الله را می خواهند از لبنان بیرون کنند.
همزمان، گزارش می رسد که رژیم ایران و حزب الله لبنان به تدریج نیروهای خود را از سوریه بیرون می برند.
ارزیابی می شود که تلاش حکومت ایران برای مبدل ساختن خاک سوریه به انبار تسلیحاتی، شکست خورده و اگر کاملا هم مختل نشده باشد، ولی تلاش رژیم تا حدود زیادی بی نتیجه مانده است.
در یمن، حوثی ها با همه پول و اسلحه ای که رژیم ایران برایشان فرستاده، همچنان درجا می زنند و در همان حال، مقامات عراق، می کوشند به تدریج از رژیم ایران و نفوذ مخرب آن دور شوند.
چنین حکومتی که مردم ایران را به ذلت و محنت کشانده، آیا خواهد توانست مدتی بیشتر دوام آورد؟
وضع آنقدر وخیم شده که حتی شماری از دست اندرکاران خود رژیم به هم پیاله های خود هشدار می دهند که مواظب باشند طوفان بزرگی در راه است.
