ما کُشته می‌شویم به یک آه ِآینه.
ما کُشته می‌شویم به یک بُغض ِآفتاب.
ما کُشته می‌شویم به داغ ِ بلند ِ باغ.
اما
همواره زنده‌ایم به یک آرزوی سبز.
همواره زنده‌ایم به یک عشق ِسربلند.
همواره زنده‌ایم به پیغام ِروزوُرود.
*
خورشید، برکرانه‌ی ما خیمه، بسته است.
هرچند باغ ِ خانه‌ی ما دلشکسته است -
جامی به سربلندی ِمهتاب، می‌زنیم. ِ
*
تا خاک را "نوید"ِ خوش آهنگِ رنگ‌هاست -
زیبا ترین ترانه‌ی ما شعر ِبرگ‌هاست.
شادا که رنج ما
فریاد را به خانه‌ی بیداد، بُرده است.
*
ای آسمان ِصُبحدم ِروزگار ِسرد!
با ما بخوان! ترانه‌ی خونین ِدرد را.
ای ریسمان ِتَنگ ِ فروبسته بر گلو!
با ارغوانِ ما
ازآخرین دقایق ِآن "پهلوان" بگو!
*
*
*
