دوستی دارم که مرا بسیار نصیحت می کند که زیاد صریح نباشم و زبان ملایم تری در نوشته هایم به کار ببرم.
بعد از مطلب دیروز من در باره تحریم ورزش ایران و مسیح علی نژاد نیز کلی مرا مورد خطاب و عتاب قرار داد که حرف ات کاملا درست، ولی می توانستی به زبان مهربانانه تری موضوع را مطرح کنی.
او می داند که زبان من همین است که هست و حتی عقل معاش هم این زبان را نتوانسته است از من بگیرد.
به هر حال، گفتم مطلب دومی بنویسم و زبان نرم تر و مهربانانه تری در آن به کار بگیرم.
ما در دوران خلبانی، گاردهای حفاظتیِ هواپیما داشتیم که کارشان جلوگیری از هواپیما ربایی بود.
شاید کمتر کسی بداند که خط کلی گارد پرواز، بعد از هواپیماربایی های متعدد اوایل انقلاب این بود و هست که در صورت هواپیماربایی هر کار می کنید بکنید، حتی هواپیما را ساقط کنید، ولی نگذارید هواپیما از مرز ایران خارج شود.
به عبارتی وظیفه ی گارد پرواز تنها یک چیز است: هواپیما از مرز کشور خارج نشود. حالا حتی اگر همه ی مسافران هم کشته شوند مساله ای نیست. هواپیما به هیچ قیمتی نباید از مرز خارج شود.
حال فکر کنید عده ای آدم معمولی گروگان گرفته شده اند. شما تصور می کنید برای نیروی انتظامی مهم است که گروگان ها آسیب نبینند؟ خیر! آن ها وظیفه ی نهایی شان این است که گروگان گیرها را بکشند یا دستگیر کنند. حالا این وسط عده ای از گروگان ها یا همگی شان هم کشته شوند از نظر عوامل حکومت اسلامی هیچ مساله ای نیست.
حتی یک درجه بالاتر می رویم و فکر می کنیم که غیر شخص خامنه ای، هر عضو دیگری از اعضای هیات حاکمه گروگان گرفته شود. آیا تصور می کنید که حکومت نکبت، به خاطر عوامل دو زاری اش، حاضر به مصالحه با گروگان گیر ها خواهد شد؟
ابدا! مطمئن باشید اگر نتوانند گروگان ها را به طرق معمول آزاد کنند به هیچ وجه حاضر به معامله بر سر آن ها نخواهند شد.
زمانی در کلمبیا، گانگسترها کل ساختمان دادگستری و تمام قضات و مسوولان قضایی را گروگان گرفتند. ساعتی بعد، بدون هیچ گفت و شنودی، چند دستگاه تانک در مقابل ساختمان دادگستری حاضر شدند و یکی از تانک ها با شلیک مستقیم، درِ ساختمان را از بیخ کند و با تانک داخل ساختمان شدند و خودی و غیر خودی و جنایتکار و قاضی و هر کس آن جا بود را به گلوله بستند.
پس در کشورهایی مثل کشور ما، که جان انسان ها و ثروت های معنوی مثل علم و ورزش و امثال این ها به اندازه ی صنار ارزش ندارد، باید فشار را بر جایی وارد آورد که حکومت دردی احساس کند.
اگر ورزش ایران بر فرض محال توسط کشورهای دیگر جهان تحریم شود فکر می کنید حکومت نکبت کک اش می گزد؟ یا غصه دار می شود و به مخالفان امتیاز می دهد؟!
این شبیه حکایتی ست که می گوید همسر مردی را دزدیدند و ربایندگان از مرد پول زیادی خواستند تا زن اش را آزاد کنند. مرد هم با خوشحالی به آن ها گفت من این پول را به شما می دهم فقط زن ام را پیش خودتان نگه دارید.
آری. حکایت ما با حکومت اسلامی چنین حکایت دردناکی ست.
