فرق نمی کند که شاپور بختیار شناخته شده باشی، یا فریدون فرخزاد هنرمند، یا مهدی امین ناشناخته. نحوه ی قتل باید به گونه ای باشد، که دیگر مخالفان بترسند و بهراسند و دست از مخالفت بردارند.

ولی مگر ما دست برداشتیم؟
ولی مگر ما دست بر می داریم؟

احتمالا تا کنون تصادف اتومبیل منجر به مرگ ندیده اید. من در صحنه ی یکی از این تصادف ها حضور داشته ام و کشته شده های این تصادف را به صورت آش و لاش در حاشیه اتوبان تهران - کرج دیده ام.

تا پیش از رسیدن به صحنه ی تصادف، من و رانندگان دور و بر من، همه با سرعت و بی خیالی، طی مسیر می کردیم. به صحنه ی تصادف که رسیدیم، و جنازه های له و لورده شده را که دیدیم، کیلومترهای بعدی را همگی با سرعت کم و حواس جمع راندیم.

در ادامه ی راه به تدریج سرعت ها زیاد شد و بی خیالی دوباره به سراغ ما آمد.

این طبیعت بشر است و امنیتی های حکومت هم احتمالا این را می دانند.

اما آن ها دنبال همان کیلومترهای اولیه ی بعد از تصادف هستند چرا که از این ستون به آن ستون فرج است و از این سال به سال بعد رسیدن، آن هم با وضعیت وخیم و رو به مرگ جمهوری اسلامی پیروزی و موفقیت!

پس بگذار به این دوران های کوتاه مدتی که خواهد گذشت دل خوش دارند.

فقط بدانند که ما نه از سر بریده می ترسیم نه با دیدن سر بریده از راندن در جاده ای که به سمت آزادی ایران است دست بر می داریم. این ضرورت تاریخ است و ما پیش برندگان تاریخ یم و تاریخ را سرِ باز ایستادن نیست.