روح الله زم اعدام شد. خبر مانند پتکی بر سر هر انسان آزاده ای فرود آمد...
روح الله زم، به جرم گفتن و نوشتن اعدام شد. گفتن و نوشتن آن هم در خارج از مرزهای ایران...
حکومت اسلامی ضرب شستی به مخالفان خود در خارج از کشور نشان داد که شما حتی در کشورهای دیگر جان تان در امان نیست. پس بترسید و بر خود بلرزید. یا همان جا که هستید می کشیم تان، یا برای عبرت دیگران شما را می رباییم و به ایران بر می گردانیم و بلایی را که بر سر روح الله آوردیم بر سر شما می آوریم...
اما از این سو، توطئه اندیشان مخالف حکومت، آن ها که در پس ساده ترین رویدادهای سیاسی، توطئه های پیچیده ی شایسته ی فیلم های هالیوودی می بینند، و در سیاست ایران به دو گروه معتقد هستند: خودشون و ما!
روح الله زم برای آن ها از خودشون بود و چون از خودشون بود، امکان نداشت اعدام شود.
حکومت روح الله زم را این گونه مطرح می کرد و بعد او را آزاد می کرد تا بیاید سر ماها شیره بمالد!
توطئه اندیشان مالیخولیایی چنان در این افکار غوطه ورند که اصولا فراموش می کنند که «خودشون» ها که ها هستند و «ما»ها که ها!
جوانی می آید در خارج شبکه خبری راه می اندازد و من و تو خبر های او را می خوانیم و می شنویم. راست می گوید؟ دروغ می گوید؟ خوب می گوید؟ بد می گوید؟ جواب هر کدام از این سوال ها را من و تو ی خواننده باید بدهیم.
خوب است، گوش کنیم. بد است، نادیده بگیریم. و همین.
دیگر تا آن جا اسب خیال را نتازانیم که روح الله فردا آزاد می شود تا من و شما را فریب بدهد.
و در این میان روح الله پیکرش بر بالای دار آونگ می شود. تئوری های توطئه در هم می ریزد تا تئوری های جدیدتری کشف شود. شاید روح الله را اعدام نکرده باشند و این خبر را منتشر کرده اند تا من و شما را بترسانند؟!
بس است ابتذال و بس است انسانیت را به لجن کشیدن.
پیش و بیش از این که سیاسی باشیم، انسان باشیم.
جوانی را به جرم گفتن و نوشتن کشتند.
جنایتی مهیب که هیچ حکومتی در جهان نمی تواند به آن افتخار کند و بابت آن خوشحال باشد.
و ما اهل قلم، همچنان خواهیم گفت و خواهیم نوشت. پیکر در حال تلو تلو خوردن روح الله بر بالای چوبه ی دار، نه این که ما را از مرگ بهراساند، که ما را از باقی ماندن و ادامه ی حیات این حکومت ننگین باید بترساند.
