یلدا عبور ِعاطفه‌ی دوردست بود

یلدا خطوط ِخاطره‌اش را به من سپُرد.

در سوگ ِ آرزوی درخشان ِ روزگار-

یلدا مرا به خانه‌ی حافظ بُرد.

آنجا

شعرِ تری به سینه‌ی من، شادمان شکفت.

جانم دوباره تازه شد وُ عاشقانه گفت:

در ظلمتی که روشنی ِ سیب را گُسست

هرچند باغ را

دل، پاره‌پاره گشت وُ غزل، در گلو شکست-

شادا هنوز نیز

خورشید را تغزل ِ سرخ ِ انارهاست.

در خنده‌ی دوباره‌ی یک صبح ِ سربلند

خود را نثار ِ آینه‌ی بی‌قرار کن!

*

در پشت ِدر، ترانه‌سُرای بهارهاست.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خط از قاسم شمسی

*