حالم بد است وقتی می‌خوانم فلان قاضی در فلان شهر، سرباز نگهبان را به کتک گرفته. بدتر می‌شود حالم وقتی فلان نماینده مجلسِ انقلابی، عرض اندام می‌کند در خیابان با زدن سیلی به گوش سرباز راهور. حالم به هم می‌خورد از خبر‌هایی که در این باره می‌خوانم. آخر قرارمان نبود رفتاری چنین.

اگر مردم عادی و عامی چنین کنند باید گرفت و به نصیحت، راه را نشان‌شان داد اما وقتی صاحبان قدرت از این غلط‌ها می‌کنند باید یقه‌شان را گرفت و محکم به دیوار کوبید که برق از سرشان چنان بپرد که هرگز به رفتاری چنین فکر هم نکنند. نخوانده‌اند انگار که انقلابیون واقعی چه رفتاری داشتند.

ما اما انقلاب را با حسین خرازی می شناسیم که وقتی دژبان لشکر آقای فرمانده را نشناخت و او را سینه‌خیز برد، نه تنها دست در یقه‌اش نبرد که تشویقش هم کرد. ما انقلاب را با رفتار امیر ارتش اسلام، عباس بابایی تعریف می‌کنیم که وقتی می خواست وارد فرودگاه شود و سرباز نگهبان اجازه نداد، در اوج گرما بیرون فرودگاه ماند و حتی خود را معرفی هم نکرد.

دلمان به این آدم‌ها خوش بود. انقلاب هم با این خوی و خصلت ماندگار می‌شود نه با قلدری نوخاستگان قدرت. ایران و انقلاب را با خرازی و بابایی معرفی کنیم که پرچمدار زندگی مومنانه اند نا با آن و این که به سندروم دست بی قرار مبتلایند.