۲- پس از ۴ دهه استقرار نظام جمهوری اسلامی، چه تعداد از کسانی که به اسم اپوزیسیون در خارج از کشور فعالیت کرده اند، در سطح رهبران و شخصیتهای مطرح و تاثیرگذار مانند رضا پهلوی، شاپور بختیار، ابوالحسن بنی صدر و ... با پذیرش خطر، تصمیم گرفتند پای در مسیر مبارزه بگذارند و به کشور بازگردند و با فرض تمام خطرات ممکن (ترور و زندان و ...) مدیریت اعتراضات را از داخل بعهده گیرند؟ اگر در تمام این سالها از برانگیختن حمایت های خارجی و داخلی مانند آنچه برای ناوالنی مهیا شده، ناتوان بوده اند ( که عملاً حذف فیزیکی و ترور او را برای مستبد مسکو، غیرممکن کرده است)، پس این همه ادعا و تصور اهمیت برای رهبران و سران خارج نشین اپوزیسیون مبتنی بر چه واقعیت بیرونی است؟ آیا وقت آن نرسیده است شخصیتهای مطرح اپوزیسیون فراتر از زدن هشتک #فرقه تبهکار و مبارزه توییتری، از خود بپرسند جایگاه واقعیشان در میان دولتهای خارجی و مردم ایران کجاست؟ جایگاهیی که بر اساس آن بتوانند اینگونه مقتدرانه وارد عرصه مبازره شوند و ضمن بسیج اجتماعی، فشار خارجی را چنان بالا ببرند که روسیه مجبور به تهدید قطع کل روابط با اتحادیه اروپا شده است؟

اگر در خلوت و فهم خود از جایگاه خود، چنین تصوری ندارند- که عملاً نشان داده اند ندارند- آیا این حجم تبلیغات برای محبوبیت و مرجعیت در میان افکار عمومی نشانه اعتراف ضمنی و پنهانی به واهی بودن آن نیست؟ شاید یکی از دلایل اصلی حمله طرفداران شاه در تبعید به تمام کنشگران فعال در داخل که سالها رنج مبارزه، زندان، تبعید و ... را به تن خریده اند، همین آگاهی غم انگیز باشد که داستان آن چیزی نیست که این بزرگواران تصور می کنند.

ناوالنی ایران تمام زنان و مردان شجاع و جسوری هستند که در داخل چشم در چشم مستبدین دوخته اند و در زندانها و تبعید در حال مبارزه مدنی با نظام حاکمند. محصورین جنبش سبز، نسرین ستوده، نرگس محمدی، و تمام زندانیان سیاسی از هر طیف و گروه و اندیشه، ناوالنی ایرانند.