جوان که بودیم، به دنبال اندیشه های سوسیالیستی به راه افتادیم. بعد از ۴۰ سال امروز به خود می گوییم:
سوسیالیسم پیش کش مان! ما راضی به حداقل های انسانی قابل دسترس هستیم!
برخی تصور می کنند جوانان ۴۰ سال پیش به سرشان زده بود که با نظام پادشاهی مخالفت می کردند. نه! کسی به سرش نزده بود. آرمان ها حد و مرز زمینی اش را از دست داده بود و تبدیل به آرمان های ذهنی-تخیلی شده بود.
جوان که بودیم تصور می کردیم همه ی مردم ایران و همه ی مردم جهان باید با هم برابر باشند. از هر نظر برابر باشند. خاصه از نظر ثروت ملی و ثروت شخصی. تصور می کردیم که بیل گیتس فرضی امروز باید با «سخن» فرضی امروز از هر نظر برابر باشد. گیتس باید در یک آپارتمان کوچک مثل آپارتمان سخن زندگی کند و به اندازه بخور و نمیرش دارایی داشته باشد.
تصور جاهلانه مان این بود که اگر از شاه و ثروتمندان بگیریم و به فقرا بدهیم، همه چیز درست می شود. کشور آباد می شود. فقر ریشه اش کنده می شود.
همان طور که گفتم جهل باعث شده بود تخیلات انسان دوستانه، جای واقعیت های غیر قابل تغییر فردی و اجتماعی را بگیرد و از ما بهتران به اسم عدالت خواهی، حکومت هایی را که از دست مثلا ظالمان می گرفتند مال خود کنند و خود، بدترین ظلم ها را بخصوص به ضعیف ترین اقشار جامعه روا دارند.
کشورهای کمونیستی یک جور؛ کشورهای با حکومت های مذهبی مثل حکومت فعلی ایران یک جور.
اما آن چه در دنیای واقعی امروز با به کار گیری عقل و دانش و اراده، امکان پذیر است، رساندن سطح زندگی ضعیف ترین اقشار جامعه به حد متعادل است.
سوسیالیسمی که در خواب و خیال ماها بود به درد همان خواب و خیال می خورْد. سوسیالیسمی که شبیه به قصه ی سیندرلا بود.
امروز مردم زجر کشیده و غرقه در فقر و فلاکت سراوان، که برای به دست آوردن لقمه ای نان، دست به هر کاری می زنند، به خاطر کشته شدن عده ای از نان آوران خانه های فقر، دست به اعتراض جدی و خشن زده اند و با عمال حکومت نکبت درگیر شده اند.
این مردم چه می خواهند؟ ما به عنوان نویسندگان مردم، برای این مردم چه می خواهیم؟
ما حداقل های زندگی شرافتمندانه و باعزت را برای خودمان و مردم مان می خواهیم. ما حداقل های استانداردهایی را که در جهان پیشرفته در اختیار ضعیف ترین اقشار مردم قرار می گیرد برای مردم مان می خواهیم.
این انتظار زیادی نیست و بر آورده کردن این انتظار به خاطر ثروت مند بودن کشورمان از نظر طبیعی و نیروی انسانی، کاملا انجام شدنی ست.
اگر ثروت بی کران کشور به دست حاکمان ابله، صرف سوریه و لبنان و یمن و دیگر تروریست های مسلمان نشود، و کشور با قوانین قرون وسطایی اسلامی اداره نشود، می توان در تمام مناطق ایران، بهترین مدارس، مجهز ترین بیمارستان ها، سود آور ترین کارخانه ها، پر بیننده ترین سایت های توریستی، مدرن ترین راه ها و فرودگاه ها، مطلوب ترین خانه ها و هر چیز دیگری که، هم تولید کار و در آمد می کند و هم حداقل های لازم برای زندگی شرافتمندانه و با عزت مردم را فراهم می کند ساخت و تاسیس کرد.
ما دیگر از اماراتی که یک تکه صحرای خشک و بی آب و علف بود کمتر نیستیم که امروز یکی از بزرگ ترین جاذبه های توریستی جهان شده است.
لازمه ی دستیابی به این آرزوی کاملا تحقق پذیر، سرنگونی حکومت نکبت اسلامی و ایجاد یک حکومت قدرتمند مردمی ست که با قدرت و توان عقلانی، کشور را به این سطح حداقل برساند.
