آخوندهای شیعه در ایران نوادگان ژنتیکی و فکری همین آخوندهای وارداتی هستند و نخستین ولایت فقیه در زمان شاه طهماسب اول توسط آخوندی به نام محقق کَرَکی متحقق گردید. شیعه آخوندی هیچ سابقۀ تاریخی در ایران ندارد و پیشینۀ آن به عصر صفوی برمی‌گردد.
باری! همین آخوندها که مبانی فکریشان در آثار کرکی و علامه مجلسی فرمولبندی شده است سرانجام توانستند در تار و پود جامعه ایران تنیده شوند و نه تنها فکر مردم را به اسارت در آوردند بلکه صاحب مال و جان مردم هم بشوند. به همین دلیل وظیفۀ اصلی انقلاب مشروطه نخست در سد سال پیش، به حاشیه راندن این انگل‌ها و سنگواره‌های تاریخی بود. اگرچه رضا شاه بزرگ توانست بسیاری از امتیازات این قشر مخرب اجتماعی را بگیرد و آنها را به حاشیه براند ولی همین قشر منزوی شده توانست پس از جنگ جهانی دوم از آشوب‌های و سردرگمی‌های اجتماعی بهره جوید و با کمک نخبگانی که وظایف مشروطیت را فراموش کرده بودند دوباره پایشان در حوزه سیاست و اجتماع باز شود.
آخوندهای شیعه توانستند طی دوازده سال (از سال ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲) دوباره شبکه‌های خود را راه‌اندازی کنند و چنان در تار و پود جامعه تنیده شوند که بتوانند چند سال بعد در سال ۱۳۴۲ به دلیل اعطای حق رأی به زنان یک شورش ارتجاعی در ایران را سازماندهی کنند. و بالاخره پانزده سال پس از آن شورش ارتجاعی (۱۳۴۲) یعنی در تاریخ ۱۳۵۷ تمامی قدرت سیاسی را از آن خود کنند.
وظیفۀ اصلی انقلاب مشروطه نخست هنوز به پایان نرسیده است! از این رو، ما ایرانیان هنوز باید این مانع بزرگ تاریخی را از سر راه برداریم، و این وظیفه مشروطه نوین در ایران است (۲). ولی از میان برداشتن روحانیت شیعه از زندگی سیاسی- اجتماعی مردم ایران یعنی چه؟
صِرف اعلامِ «جدایی دین از دولت» برای ایران سکولار کافی نیست، این شعار را حتا اصلاح‌طلبان مؤمن که در ژرفای فکر خود به «اسلام رحمانی» باور دارند نیز سر می‌دهند. باید دقیق مشخص کرد که منظور از «جدایی دین از دولت» چیست و چگونه می‌توان جامعه سکولار آینده ایران را یکبار و برای همیشه از این ارتجاع سیاه آزاد کرد.
صرف نظر از این که در آینده چه کسی قدرت سیاسی را به دست می‌گیرد، تنها چیزی که می‌تواند اعتماد سیاسی را به «نورسیدگان» سیاسی آینده بوجود بیاورد نوع برخورد آن با نهاد روحانیت است. از منظر مشروطه نوین، روحانیت شیعه هیچ جایگاهی در آینده ایران نخواهد داشت. برای تحقق پیگیرانه این سیاست، نخستین رویکرد پس از خلع سیاسی، سلب مالکیت از نهاد روحانیت، یعنی گرفتن تمامی منابع مالی دستگاه روحانیت. در حال حاضر، طبق گفته مهدی پندار (۳)، رئیس «سازمان اوقاف و امور خیریه»، این سازمان ثروتمندترین سازمان در ایران است، یعنی هیچ سازمان دولتی در ایران ثروتش به اندازه سازمان اوقاف و امور خیریه نیست. و تا زمانی که روحانیت شیعه از چنین منبع مالی برخوردار است، همیشه در آینده برای کشور ایران خطرآفرین خواهد بود. از این رو، سلب مالکیت از سازمان اوقاف و امور خیریه نخستین اقدام سیاسی-اقتصادی علیه کاست روحانیت در ایران است. در واقع هم اکنون سازمان اوقاف و امور خیریه (در صدر آن استان قدس رضوی قرار دارد)، ستاد اجرایی فرمان امام، بنیاد مستضعفان و خاتم‌الانبیا نزدیک ۸۰٪ از ثروت ایران را در اختیار دارند. (۴)
تا زمانی که یک نیروی سیاسی اپوزیسیون چنین تدبیری را در برنامۀ خود نگنجانده باشد، باید به آن جریان یا حزب سیاسی با بی‌اعتمادی نگریست.
ولی بازتاب این تدبیر اقتصادی-اجتماعی باید خود را در قانون اساسی نیز بیان کند: یعنی دولت آینده وسکولار ایران نمایندۀ هیچ دین یا فرقه دینی نخواهد بود. یعنی دین یک امر خصوصی است و هیچ دینی از امتیازِ ویژه‌ای برخوردار نخواهد بود. بدون چنین تدابیری، ما در آینده شاهد هیچ توسعه اقتصادی و سیاسی نخواهیم شد. سلب مالکیت از روحانیت شیعه به مرور زمان به آنجایی ختم خواهد شد که باید بشود: انقراض تدریجی این سنگواره‌های تاریخی.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱- برای اطلاعات بیشتر به مقاله «از محقق کرکی تا خمینی» رجوع کنید: http://www.kandokav.net/?p=623
۲- برای اطلاعات بیشتر دربارۀ مشروطه نوین به کتاب «مشروطه نوین» اثر رامین پرهام رجوع کنید. کتابفروشی فروغ در شهر کلن آلمان. یا می‌توانید گفتگوی محسن بنایی با رامین پرهام در یوتیوپ را ببنید: https://www.youtube.com/watch?v=j8uZ3imgrWw
۳- آیا سازمان «اوقاف و امور خیریه» ثروتمندترین و پر درآمدترین سازمان دولتی کشور است؟ در: https://www.mizan.news/fa//

۴- برای اطلاعات بیشتر درباره این که چگونه روحانیت شیعه ثروت‌های ایران را به تاراج برده و می‌برد، از بخش دانلود اسناد دیدن کنید: http://baznegari.de/?p=276