اما زندگی پورزند با ماجرای «کنفرانس برلین» در سال ۱۳۷۹ به هم ریخت و تراژدی از همان‌جا شروع شد. در این کنفرانس، مهرانگیز کار یکی از شرکت‌کنندگان بود. پورزند در نهایت پس از بازجویی‌های فراوان، در پاییز ۱۳۸۰ توسط نیروهای وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بازداشت و نزدیک به یک سال در سلول انفرادی بدون حق داشتن وکیل و ملاقات با خانواده‌اش نگه‌داری شد.

او را سرانجام در دادگاهی غیرعلنی محاکمه و به ۱۱ سال زندان محکوم کردند. اما مدتی بعد به دلیل کهولت سن و وضعیت جسمی وخیم از زندان آزاد شد اگرچه تحت نظر ماموران امنیتی بود.

سیامک پورزند دوباره اسفند سال ۱۳۸۲ همراه با شماری از نویسندگان و منتقدان سینمایی بازداشت و روانه زندان شد. او چندین ماه بعد به دلیل وضعیت جسمی‌ خود از زندان آزاد اما به حبس خانگی محکوم شد.

پورزند در خانه‌اش زیر نظر ماموران امنیتی نگه‌داری می‌شد و ممنوع الخروج نیز شده بود. به همین دلیل قادر به دیدن فرزندانش که سال‌ها پیش‌تر مهاجرت کرده بودند، نبود.

مهرانگیز کار پس از مرگ همسرش گفت: «صبح روز ۹ اردیبهشت، مردی در آستانه ۸۰ سالگی خود را از ششمین طبقه ساختمانی که همه می‌پنداشتند خانه‌اش است اما زندانش بود، به سقف خیابان سپرد. به جان آمده بود از ستم ستم‌گران و نمی‌توانست مختصر راه باقی‌ مانده تا مرگ طبیعی را در آن زندان انتظار بکشد. نامش سیامک پورزند بود و زندگی پر نشیب و فرازی را پشت سر داشت. جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد. بلند بلند فکر می‌کرد و بسیار کسان، حق او می‌دانستند که در چنگال مجانین تازه به دوران رسیده مچاله بشود.»

لی‌‌لی پورزند نیز دو روز پس از مرگ پدرش در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۰ به «رادیو فردا» گفته بود: «این مرگ، مرگی بود اعتراضی و در کمال قدرت و اراده. ایشان تصمیم گرفت به این زندگی پایان بدهد و از طبقه ششم بالکن منزل کوچک مسکونی خودش دیروز ساعت دو بعدازظهر نهم اردیبهشت، خودش را به پایین پرت کرد.»

برای دیدن اخبار و گزارش‌های بیش‌تر درباره رسانه و خبرنگاری به سایت خبرنگاری جرم نیست مراجعه کنید.