دوران و بدران معتقدند «به‌نظر اوباما، آمریکا برای هواداری از متحدانش، خودش را درگیر جنگ‌های آنها در خاورمیانه کرده و بی‌خود و بی‌جهت روابط خودش با ایران را تلخ و میزان درگیری‌های محلی را بیشتر کرده است.»

نویسندگان مقاله در ادامه می‌گویند: «طبق دکترین تغییر مسیر، آمریکا کماکان به متحدان خود کمک خواهد کرد تا قلمرو حاکمیت‌شان را در برابر حملات رژیم ایران یا گروه‌های نیابتی مورد حمایت آن محافظت کنند، اما راه رقابت آنها با رژیم ایران در خارج از مرزها را خواهد بست».

آنان اضافه می‌کنند که به نظر اوباما، ایالات متحده دیگران را مجبور خواهد کرد تا در فضاهای مورد اختلاف سوریه، یمن، و عراق به «سهم» ایران احترام بگذارند. بدین ترتیب، مطابق دکترین تغییر مسیر، آمریکا قرار است از نفوذ خود برای افزایش قدرت ایران در خاورمیانه بر ضد منافع متحدان ایالات متحده استفاده کند.
اما مایکل دوران و تونی بدران معتقدند «دکترین تغییر مسیر بر مبنای یک فرض پوچ بنا شده؛ فرضی که چشم بر ذات جمهوری اسلامی و دامنه جاه‌طلبی‌های این رژیم می‌بندد، این فرضیه این حقیقت را نادیده می‌گیرد که رژیم ایران یک رژیم ایدئولوژیک است که تنها ابزارش برای دستیابی به اهداف خود در خاورمیانه ایجاد آشوب است. و رژیم جمهوری اسلامی تمام این آشوب‌ها را تنها به یک دلیل به پا می‌کند: تا نظم آمریکایی را در خاورمیانه نابود کند».

آنها ادامه می‌دهند: «تنها چیزی که این دکترین به بار آورد، درد و رنج و مرگ برای مردم خاورمیانه بود؛ بماند که موقعیت کلی آمریکا در جهان را نیز تضعیف کرد. تجربه عراق و سوریه بخوبی ثابت کرد که دکترین تغییر مسیر مغلطه‌ای بیش نیست». به آنان دلایل متعددی را برای اثبات نتایج شکست‌خورده این دکترین بازگو می‌کنند و از جمله به نتیجه خروج نیروهای ایالات متحده از عراق و در نتیجه افزایش نفوذ ایران اشاره می‌کنند که در نهایت منجر به ایجاد خلائی بزرگ شد که توسط داعش پر شد، و کشتار و خرابی که اوباما را مجبور تا دومرتبه در خاورمیانه مداخله نظامی کند.

نویسندگان مقاله «تبلت» می‌گویند «حضور بین‌المللی رو به رشد رژیم ایران، که خود محصول سیاست تغییر مسیر اوباماست، تنها عزم تهران برای از بین بردن سیستم امنیت آمریکامحور در خاورمیانه را تقویت کرده است». آنان در ادامه جمهوری اسلامی «رژیمی سیری‌ناپذیر» توصیف کرده و می‌افزایند: «خامنه‌ای، رهبر رژیم، هر امتیازی که آمریکا بدهد را به جیب می‌زند، و سپس با راه انداختن خونریزی بیشتر امتیازهای بیشتری طلب خواهد کرد».

مایکل دوران و تونی بدران بر این نکته تاکید می‌کنند که هنگامی که جو بایدن روی کار آمد، روبرویش یک دوراهی قرار داشت، یک راه به اتحاد چندجانبه برای مهار رژیم ایران منتهی می‌شد و اعضای برجسته این اتحاد بایدن را به مبارزه با یک دشمن مشترک فرامی‌خواندند. و راه دیگر جمهوری اسلامی، رژیمی مورد نفرت مردم خود و اکثر مردم خاورمیانه، که هیچ چیز در چنته ندارد مگر همان ایدئولوژی نابودگرانه همیشگی.

آنان در ادامه می‌نویسند: در کنار این رژیم، جنایت‌کارترین نیروهای خاورمیانه ایستاده بودند که یا مستقیماً به تهران اقتدا می‌کنند یا در هرج و مرجی که این رژیم به راه انداخته رشد و نمو می‌کنند».

دوران و بدران می‌گویند «بایدن رژیم ایران را انتخاب کرد، کمر اتحاد آمریکامحور در خاورمیانه را شکست، و مسیر صلح را وارونه کرد. انتخاب بایدن همچنین به نفع روسیه و چین تمام شد، که هر كدام با روش خود به قصد تضعیف آمریكا با رژیم ایران همكاری می‌كنند. در تلاشی نافرجام برای دور زدن متحدانش، ایالات متحده خودش را خانه‌خراب می‌کند».