تا جایی که جناب «ایرانمهر» به ذکر وقایع تاریخی می پرداخت و حرف های قشنگ قشنگ و اهل فرهنگ پسند می زد نیازی به تمرکز بر اهداف او نبود ولی بعد از حمله ی فلسطینی ها به اسراییل و گناهکار دانستن اسراییل و همزمان با آن امکان سخن پراکنی در «کلاب هاوس» و دست آخر نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری، ایشان وارد فازی شد، که دستگاه های امنیتی، این فاز را فاز وارد کردن ضربه به حریفی که گاردش را باز کرده می دانند، غافل از این که چشم هایی دائم در حال رصد کردن عملکرد او هستند و شلنگ تخته انداختن های این فرد «فرهیخته» در شبکه های اجتماعی را به دقت دنبال می کنند تا وقتی هدف خود را از کارهای علمی ادبی اش رو کرد، بلافاصله واکنش نشان دهند و نقاب «فرهیختگی» از چهره ی او بیفکنند و او را همانطور که هست به اهل مطالعه بشناسانند.

آری. نوشتن با نام مستعار راه و روش ها و چهارچوب ها و اندازه هایی دارد که باید رعایت کرد. اگر رعایت نکنی، با سر سرنگون و رسوای خاص و عام می شوی.

در چنین حالتی بخصوص وقتی طرفدار پنهان حکومت و عصایِ دستِ قلمیِ دستگاه های او هستی، بهتر است با نام واقعی ات بنویسی و شغل و ربط ات به دستگاه های حکومتی را هم بیان کنی، تا وقتی دعوت به حضور در انتخابات و زدن تحریم کنندگان انتخابات می کنی، دستکم جماعتی که دور ت را گرفته اند و تو را خدای تاریخ و سیاست می دانند بدانند با که رو به رو هستند و زیر این کاسه چه نیم کاسه درب و داغونی نهفته است!