این یعنی احتمال نمی‌رود، البته کاملا ناممکن نیست، که جانوران از سفر در فضا جان سالم به در ببرند.

شهاب‌سنگ‌ها با سرعت بیش از ۱۱ کیلومتر در ثانیه با زمین برخورد می‌کنند، در حالی که شدت برخوردشان با مریخ حدود ۸ کیلومتر در ثانیه است. هرچند این سرعت بیشتر از آن است که خرس‌های آبی زنده بمانند، ممکن است یکی که از مریخ به زمین برخورد می‌کند فشار ضربه کمتری را متحمل شود.

ماه هم هست؛ سرعت حدود ۴۰ درصد اجرامی که با ماه برخورد می‌کنند آن‌قدر پایین است که خرس آبی روی آن زنده بماند، که به گونه‌های حیات اجازه می‌دهد در مسیر سفر در فضا، از یک سیاره روی یک جرم آسمانی دیگر بپرند.

در سال ۲۰۱۹، ماه‌نشین اسرائیلی برشیت هنگام فرود، با سطح ماه برخورد کرد و جمعیتی از خرس‌های آبی ساکن این کره فاقد حیات شدند.

خرس‌‌های آبی توانایی شگفت‌انگیزی دارند که به خواب طولانی عمیق فرو بروند، فرایندهای زیستی‌شان را متوقف کنند و بعد دوباره به کار بیندازند. خرس‌های آبی روی ماه «زندگی نمی‌کنند» و احتمالا تا سال‌ها در همان وضعیت باقی خواهند ماند.

چارلز کاکل، اخترزیست‌شناس در دانشگاه ادینبورو، در گفت‌و‌گو با مجله ساینس توضیح داد: «آنچه مقاله نشان می‌دهد این است که جانداران چندسلولی پیچیده به‌راحتی نمی‌توانند منتقل شوند. به بیان دیگر، در مورد حیوانات، زمین جزیره‌ای زیست‌جغرافیایی است. در آن گیر افتاده‌اند، مثل پرنده‌ای فاقد قدرت پرواز در یک جزیره‌.»

پژوهش «محدودیت‌های بقای خرس آبی در شدت برخورد بالا؛ پیامدها برای نظریه پان‌اسپرمیا و نمونه‌برداری از جهان‌های منجمد» در نشریه آستروبیولوژی (زیست‌اخترشناسی) منتشر شده است.