ابوالفضل رحیمی شاد
پنج روز دیگر پرونده انتخابات ریاست جمهوری بسته میشود. از نتیجه و آمار انتخابات (البته اگر آمار واقعی اعلام شود) هم رای دهندگان و هم تحریم کنندگان خوشحال میشوند. رای دهندگان به دلیل پیروزی بی دردسر کاندیدایشان و تحریم کنندگان به دلیل عدم مشارکت بیش از ۶۰ درصد مردم در انتخابات. اما یکشنبه هفته بعد همین مقدار هیجان هم فروکش میکند و امور جاری زندگی و کشور به احتمال زیاد قدری سخت تر از امروز ادامه پیدا میکند.
اگر امروز رای دهندگان تصور میکنند که با تغییر رئیس جمهور و روی کار آمدن یک دولت انقلابی و یک دست شدن حاکمیت وضع زندگی مردم بهتر میشود، فساد و دزدی و اختلاس و رانت خواری تمام که نه حتی کمی کاهش پیدا میکند، اگر تصور میکنند روابط ما با کشورهای دیگر بهتر میشود و چالش های بین ایران و کشورهای منطقه و جهان به نفع ایران برطرف میشود و اگر تصور هر گونه بهبودی در هر زمینه دارند کافی است روزنامه ها، دست نوشته ها و تاریخ شفاهی قبل از انتخابات سال ۸۴ (احمدی نژاد) که وضع مردم و شرایط کشور به مراتب بهتر از امروز بود را با شرایط امروز مقایسه کنند و سپس فضا و شرایط پایان دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد(رئیس جمهور محبوب و منتخب رهبر) را در سال۹۲ به یاد بیاورند تا عاقلانه تصمیم بگیرند. همچنین کسانی که با این تصور که شرایط رقابت و انتخاب وجود ندارد یا اینکه جمهوری اسلامی آشکارا دست به سرکوب و کشتار مردم زده انتخابات را تحریم کرده اند بایستی بگویند که چه فرقی بین خاتمی و ناطق ۷۶ یا معین و کروبی و احمدی نژاد و لاریجانی ۸۴ با همتی و مهرعلیزاده و رئیسی و جلیلی ۱۴۰۰ وجود دارد؟ چه فرقی بین کشتار و سرکوب سال ۸۸ با ۹۸ وجود دارد؟ یادتان است در سال ۷۲ پنجاه درصد مردم در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نکردند و در سال ۷۴ اعتراضات اسلامشهر با سرکوب و کشتار پایان یافت؟ آنوقت سال ۷۶ چه شد؟ اشتباه نشود! نقدم ناظر به تحریم انتخابات نیست بلکه به دلخوش بودن چند روز یا چند هفته به تحریم و دوباره تن دادن به شرایط موجود و فراموشی این روزهاست.
مسائل و مشکلاتی که دامنگیر کشور ماست با پایین و بالا رفتن میزان مشارکت در انتخابات حل نمیشود. شک نکنید که اگر وضع به همین منوال باشد چهار سال بعد تاجزاده با شعارهایی تندتر از امروز تایید صلاحیت میشود و باز بیش از ۷۰ درصد مردم پرشورتر از سال ۷۶ پای صندوق ها میروند و این چرخه بی حاصل دوباره تکرار میشود.
مشکل ما ریشه در نظام سیاسی دینی، مطلق گرا، اقتدارگرا و شبه دموکراتیک دارد. ساختار این نوع نظام سیاسی بگونه ای است که به هیچ وجه ظرفیت اصلاح ندارد و اجازه اصلاح نمیدهد. تا زمانی که دلیل عدم مشارکت احساسات عمومی جریحه دار شده یا رد صلاحیت این و آن باشد راه بجایی نمی بریم.
تحریم انتخابات اگرچه میتواند در تغییر شرایط موثر باشد اما بدون برنامه و راهبرد تغییر، نتیجه و فایده چندانی به همراه نخواهد داشت. اگر اعتراضاتمان صرفا معطوف به تورم خوراک و پوشاک و مسکن باشد، اگر تمامی حقوق صنفی، سیاسی و مدنی مان را متحد و یکپارچه مطالبه نکنیم، اگر همچون همه سالهای گذشته بجای برطرف کردن علت اصلی مشکلات درگیر معلول ها شویم، اگر منسجم، متحد و یکصدا خواهان تغییر و تحول بنیادین در نظام سیاسی نباشیم نه تحریم انتخابات مشکل ما را حل میکند نه مشارکت ۱۰۰ درصدی. اگر هیجان و انرژی حاصل از تحریم انتخابات را به راهبردهای پس از تحریم پیوند نزنیم این همگرایی و همصدایی سخت و گران به دست آمده راحت و ارزان از دست خواهد رفت و امید مردم به تغییر کمتر و کمتر خواهد شد.
