تعیین سرنوشت فراتر از این که یک حق برای انسان‌ها باشد، توانایی وتکلیف آن‌ها نیز هست. برای تعیین سرنوشت هیچ نیازی نیست که در زمین حکومت خارجی بازی کنیم. حکومت خارجی، حکومتی است که از مردم و برای مردم نباشد. بدیهی است اجرای نمایشی انتخابات از سوی چنین حاکمیتی، معنایی جز عوام‌فریبی ندارد وشرکت درچنین نمایشی هرگز به معنای تعیین سرنوشت نیست. حکومت خارجی فقط این فرصت را به ما می‌دهد که از بین چند گزینه محدود ومنتخب حاکمیت، یکی را انتخاب کنیم که هیچ یک ازاین گزینه‌ها خاصیتی جز اجرای دستورات دولت‌های پنهان وراس حاکمیت را ندارند وکارکردی به جز این که مجری دستورات راس حاکمیت باشد را ندارند. اگر چه ما حتی انتخاب کننده واقعی همان مجری هم نیستیم وبارها متوجه تقلب وبه یغما رفتن آرای مردم بوده‌ایم.

راس حاکمیت مثل بیت رهبری وسپاه پاسداران درقالبی جز حکومت دینی، توان بقا ندارد.هرگز اجراکننده‌ای که سیستم روحانی محور را دچار اخلال کند، نمی‌پذیرد وهیچ بی‌گانه‌ای رابه درون خود راه نخواهد داد.مجری باید از درون سیستم برآید وفقط به آن خدمت کند.

بنابراین هنگامی که افراد تشکیل دهنده ومحافظ حاکمیت برای هدف مشترک که همانا حفظ منافع برای سفره خودشان است، می‌جنگند، پس چرا مردم نباید چنین هدفی را داشته باشند؟ درچنین مواقعی که مردم حتی از حداقل حقوق خود محرومند، چاره‌ای جز یافتن راه‌کاری که قطعا سردرگمی میان گزینه‌های منتخب ومقبول حاکمیت نیست را نداریم. ما نباید دراین نبرد نابرابرشرکت کنیم ودرعوض با تشکیل یک نهادمدنی پویا ومطالبه‌گر، آن‌ها را مجبور به بازی در زمین خودمان کنیم. مثال بیدادگری، تبعیض، سرکوب و نقض حقوق بشر وآزادی‌های فردی واجتماعی مربوط به فرد یا دولت نبوده بلکه کاملاسیستماتیک است. بنابراین طبق آن‌چه در چهاردهه تجربه کردیم، با تعویض یک فرد یا دولت اصلاحاتی رخ نمی‌دهد زیرا اصلاحات راستین به معنای براندازی حاکمیت جور و جهل است. فردسالم در سیستم کاملا فاسد جایی نخواهد داشت؛ یعنی اگر حکومت موسوم به جمهوری اسلامی به حقوق بشر، عدالت، برابری وآزادی احترام بگذارد، دیگر حکومت اسلامی نیست. پس به هیچ اصلاحاتی تن نخواهد داد. درپایان هر رایی که به این نظام داده شود، فقط به عمر آن می‌افزاید.

رضا محمدحسینی، ۲۶ خرداد۱۴۰۰، زندان رجایی‌شهر