یکی از عادات ما «ایرونی ها» (لطفا با «ایرانی ها» اشتباه نشود) این است که هیچ کاری را درست حسابی به نتیجه نمی رسانیم و یخرده که رسیدن به هدف دشوار شود، آن کار را به امان خدا رها می کنیم و سراغ یک کار دیگر می رویم.
اتاق های کلاب هاوس، این روزها برای من حکم لابراتوار جامعه شناسی پیدا کرده که بسیاری از عادات و خصائل «ایرونی» را در آن مشاهده می کنم.
مثلا یکی از عادات این است که فرضا قرار است در اتاقی در باره ی عبدالکریم سروش و دعوت اش به انتخابات صحبت شود، می بینید در مورد هزار چیز صحبت می شود جز عبدالکریم سروش و دعوت اش به انتخابات!
در فعالیت های سیاسی هم، اغلب ما همین طور هستیم. به شما قول می دهم، امروز کسی اصلا به یاد ندارد که وقتی کامیون دار ها دست به اعتصاب زدند، عده ای گفتند این مقدمه ی سقوط حکومت است و گلوها برای کامیون دار ها دریدند و سینه ها چاک دادند و بعد یکهو انگار نه انگار که کامیون داری وجود دارد که آن طور برایش حماسه آفرینی می کردند!
سال ۸۸ هم اتفاقی افتاد به نام انتخابات. تعداد زیادی از مردم دنبال میر حسین موسوی افتادند و به او رای دادند.
بعد جناب «نظام» تصمیم گرفت که موسوی را به حبس خانگی بفرستد. تعداد زیادی جوان هم با شعار «رای من کو» به زندان ها و شکنجه گاه ها و گورستان ها روانه شدند و بعد انگار نه انگار!
انگار نه انگار که موسوی یی بوده، رهنوردی بوده، رای من کو یی بوده، آن همه جوان نازنین از دست رفته ای بوده.... هر کس دنبال کار خود رفت و در انتخابات های بعدی هم حضور یافت بی آن که رای قبلی اش را بخواهد یا بتواند پس بگیرد.
الان ۱۲ سال از آن دوران می گذرد. من بر خلاف بسیاری از «ایرونی ها» تا کاری را به نتیجه نرسانم آن را رها نمی کنم؛ تا کاری را تکمیل نکنم، سراغ کار دیگر نمی روم.
من هنوز در ۱۲ سال پیش مانده ام، چون هیچ چیز حکومت عوض نشده، و میرحسین و خانم اش هنوز به خاطر «انتخابات ریاست جمهوری» در حصر و حبس هستند.
حالا که به ما می گویند در انتخابات شرکت کنید، چرا بروم سراغ امثال همتی و کسانی که اصلا در سیاست ایران عددی نبوده اند و نیستند و حضورشان به عنوان نامزد ریاست جمهوری، شبیه به جوک بی مزه ای ست که هیچ شنونده ای ندارد؟
من خدمت جناب «نظام» عرض می کنم، من و خیلی های دیگر، در سال ۸۸ رای به نامزد خودمان داده ایم و آن نامزد هنوز زنده و سر پا ست. آن رای ها به نفع کسی که امروز خودتان می گویید «بی صلاحیت» و «دروغگو» و «کج کردار» بوده، ضبط شد و گم شد. امروز که این موضوعات مشخص شده، اولا رای ما را به موسوی پس بدهید، ثانیا او را که منتخب ما بوده و شما حق را به زور از او گرفتید و به احمدی نژاد دادید، از زندان خانگی آزاد کنید.
من یکی، اصولا خیلی دلم برای دوران طلایی امام راحل تنگ شده، و خیلی دوست دارم دوباره به آن دوران بازگردم. شما هم که مخالفتی با آن دوران و حضرت امام ندارید. لطف کنید اجازه بدهید جناب موسوی بیاید ما را به آن دوران برگرداند.
وقتی این اتفاق افتاد، آن وقت ما در انتخابات سال ۱۴۰۴ حتما حتما حضور فعال پیدا می کنیم تا نشانه ای باشد از حمایت ما از جمهوری نازنین شما.
