براستی این "رویکرد درست" چیست؟ مگر غیر از ترور دانشمندان و کارکنان برنامه هسته‌ای ایران -- که تروریسم دولتی است -- خرابکاری در مناطق صنعتی غیر نظامی که باعث اخلال در زندگی‌ مردم عادی کشور میشود -- همان مردمی که این جماعت ادعای هواداری از آنان را دارند -- و کوشش برای تشدید تحریم‌های اقتصادی و حتی تحریک به حمله نظامی به کشور است؟ کجای این سیاست به سود مردم ایران بوده است؟ چه نتیجه مثبتی از آن به مردم ایران رسیده است؟ کدام گره کور شرایط کشور در نتیجه این اقدامات باز شده است؟ تمامی شواهد و قرائن نشان میدهند که این "رویکرد درست" کوچکترین تاثیری در سیاست‌های رژیم در تهران نداشته است، چه در داخل کشور و چه در خاورمیانه. اگر تاثیر داشته است، امضا کنندگان نامه آنها را منتشر کنند.

به شهادت صد‌ها مقاله فارسی‌ و انگلیسی‌ نگارنده، او همیشه دشمنی کورکورانه و ایدئولوژیک رهبران جمهوری اسلامی با اسرائیل را رد کرده است، و آنها را بر ضد منافع و مصالح ملی‌ ایران ارزیابی کرده است. اصولا یکی‌ از دلایل گشوده نشدن گره کور روابط ایران با آمریکا همین موضع جمهوری اسلامی درباره اسرائیل است. ولی‌ این به هیچ وجه توجیهی برای ندیده گرفتن اقدامات اسرائیل علیه ایران، و یا تقاضای کمک از آن نمیباشد. تروریسم خوب و تروریسم بد نداریم. اگر بمب گذاری حماس در اسرائیل که باعث کشته شدن مردم میشد تروریسم بود -- که بود -- ترور دانشمندان و کارکنان هسته‌ای ایران نیز تروریسم است که حتی رسانه‌های غرب نیز آنرا محکوم میکنند، و همینطور درباره بقیه مسائل.

ولی‌ مضحک‌ترین قسمت نامه آنجاست که امضا کننده گان چنین نوشته ا‌ند:

"خواست اصلی ما از شما این است که قاطعانه و همه‌جانبه از اعتراضات گروه‌های مختلف اما متحد مردم ایران که شجاعانه مبارزه می‌کنند تا سرنوشت‌شان را از طریق استقرار یک حکومت دموکراتیک به دست گیرند، حمایت کنید؛ حکومتی که روابط صلح‌آمیز ایران را با همسایگانش و با جامعه جهانی دوباره برقرار سازد. ما همچنین از شما می‌خواهیم تا توان تکنولوژیک اسرائیل را در راه کمک به ملت ایران برای عبور از سد فیلترینگ و سانسور جمهوری اسلامی به کار بگیرید."

اگر اسرائیل واقعا حامی‌ نظام‌های دموکراتیک است، و می‌خواهد خاورمیانه تبدیل به ناحیه‌ای آزاد و دموکراتیک شود، اول از سیاست‌های خود درباره مردم فلسطین آغاز کند، از سرزمین‌های آنها بر طبق قطعنامه‌های ۲۴۲ و ۳۳۸ شورای امنیت سازمان ملل عقب نشینی کند، و به مردم فلسطین اجازه دهد تا کشور مستقل خودرا تشکیل دهند. چنین اقدامی نه تنها به سود صلح منطقه و خود اسرائیل است، بلکه یکی‌ از "سلاح"‌های بزرگ حاکمیت در تهران درباره منطقه را نیز از آنها میگیرد. کمک به مردم ایران پیشکش اسرائیل و مردم آن.

هیچگونه نشانه‌ای از نیاز مردم ایران به چنین کمکی‌ وجود ندارد؛ مردم صبور و شریف ایران خود قادرند کشور را تبدیل به یک جمهوری دموکراتیک کنند. هیچگونه نشانه‌ای وجود ندارد که مردم ایران چنین تقاضایی برای کمک، آنهم از اسرائیل، کرده باشند. هیچگونه نشانه‌ای وجود ندارد که مردم ایران به امضا کنندگان رسالت داده ا‌ند که سخنگوی آنها باشند. اصولا امضا کنندگان، که همیشه با حمایت از تحریم اقتصادی و تهدید نظامی بر رنج و درد مردم افزوده ا‌ند، دارای کارنامه‌ای نیستند که برای چنین سخنگویی، حتی اگر مردم ایران بخواهند سخنگو در خارج از ایران داشته باشند، واجد شرایط باشند. اگر قرار بود امضا کنندگان، که همان احمد چلبی و ایاد علاوی‌های ایرانی هستند، دوستدارو سخنگوی مردم ایران باشند، باید فاتحه دموکراسی و احترام به حقوق بشر در ایران را خواند.

امضا کنندگان این نامه ننگ آور چه کسانی بودند؟ همان جماعت همیشگی‌، نظیر آن زن که بارها علنا خواهان حمله نظامی به ایران شده است. ولی‌ فقط به یکی‌ از آنها اشاره میشود، و "خود حدیث مفصل خوان از این مجمل." مجید محمدی به عنوان "استاد بازنشسته دانشگاه" نامه را امضا کرده است. کدام دانشگاه؟ او سالها پیش خودرا "استاد دانشگاه پرینستون" معرفی‌ نمود. نکند حالا بازنشسته آن دانشگاه است؟ ولی‌ این مهم نیست. مهم این است که محمدی که این نامه را امضا کرده همان کسی‌ است که سالها پیش وقتی‌ هنوز "ضد امپریالیست" بود نوشت:

"از نگاه امريكاييان حمله ی امريكا به كشوری كه آنها را تهديد نكرده اگر با تصويب كنگره باشد مشروع است. جنگ پيشگيرانه و دخالت در امور داخلی ديگر كشورها از دوران بوش شروع نشده به دوران وی محدود نخواهد ماند. همين نوع نگاه به دموكراسی است كه به اسراييل نيز صادر شده است و اسراييلی ها با گرفتن پز دموكراسی برای مردم فلسطين نيز تصميم می گيرند و هيچ كس هم از مشروعيت اين تصميمات نمی پرسد. دموكراسی امريكايی حد و حدودی ندارد".

دیگر نیازی به توضیح بیشتر نیست.

کلام پایانی: بی‌ اعتنائی مردم داخل کشور به اپوزیسیون قلابی

یکی‌ از نکات بسیار مثبت نمایش انتخابات اخیر روشن شدن پایگاه اجتماعی اپوزیسیون قلابی در داخل کشور است، اگر در حقیقت نیازی به چنین روشنگری بود. آقای مصطفی تاجزاده، اصلاح طلب شجاع و مبارز در داخل کشور، به کلاب هاوس می‌‌آید و ده‌ها هزار نفر از مردم چه در داخل و چه در خارج شرکت میکنند و به بحث میپردازند. خانم فائزه هاشمی و دیگران هم همینطور، و هزاران نفر در آن بحث‌ها شرکت میکنند.

در مقابل کمپین "نه به جمهوری اسلامی" -- این جماعت واقعا خوابند، چون دستکم بیست سال است که مردم به نظام ولایت فقیه "نه" را گفته ا‌ند -- با همه تبلیغ فقط ۱۴۰۰ امضا جمع می‌کند، و وقتی‌ ملاقات اینترنتی با شرکت همه "رهبران،" از منتظر السلطنه تا بقیه، برپا میکنند، به زحمت ۱۰۰۰ و یا ۱۲۰۰ نفر در آن شرکت میکنند. جلسات اینترنتی به اصطلاح "شورای گذار ایران" حسن شریعتمداری، که طرفدار انتخابی شدن پادشاه است، و محسن سازگارا از آن هم مفلوک تر است و تعداد شرکت کنندگان در آن به چند صد نفر هم نمیرسد.

چرا اینطور است؟ مگر این اپوزیسیون حرف‌های زیبا نمیزند؟ به گمان نگارنده دلیل آن روشن است: تأ جایی‌ که نگارنده میفهمد، مردم داخل کشور به کسانی که زندگی‌ راحت در اروپا و آمریکا دارند، پول میگیرند تا این حرف‌ها را بزنند، ولی‌ از آنها میخواهند که انقلاب کنند تا آنها با سلام و صلوات برگردند -- اگر برگردند که نگارنده درباره آن شک دارد -- اعتماد و باور ندارند. کسانی که در کنار مردم در ایران نیستند، و در درد و غم و شرایط اقتصادی و اجتماعی آنها شریک نیستند، ولی‌ دائما از آنها میخواهند که سخت‌ترین تحریم‌ها را تحمل کنند که حتی دسترسی‌ به دارو برای نیاز‌های پزشکی‌ خود نداشته باشند، نمیتوانند حامی‌‌ آنها باشند.

اعتصاب های داخل ایران، که در حال گسترش است و همچنین عدم شرکت اکثریت مردم در نمایش انتخابات اخیر که هیچگونه کمکی‌ و یا به اصطلاح رهبری در خارج از ایران ندارند، بخوبی اینرا نشان میدهند. میدان مبارزه در ایران است، نه واشنگتن، لندن، ریاض، و تل اویو.