وقتی گفت و گوی الهه هیکس با روزنامه نگار محترم، آقای مهدی مهدوی آزاد را در تلویزیون «ایران اینترنشنال» دیدم، یاد سریال «خانه ی قمر خانم» در دوران پیش از انقلاب افتادم.
در این سریال خانم هایی بودند که چادر به کمر می بستند و در حالی که یک دست شان را به کمر زده بودند چاک دهان را می گشودند و هر چه دل تنگ شان می خواست نثار طرف مقابل می کردند.
به این گونه زن ها، در گذشته «دِردُ» گفته می شد و علی اکبر خان دهخدا آن ها را چنین تعریف می کرد:
«دردو. [ دِ دَ / دُ ] (ص ) در تداول خانگی ، زنی یا دختری سخت بی شرم و ستیزه کار. زنی یا دختری که در حضور بزرگتران از خویش سخن گوید و در هر سخن پیشی جوید. زنی سخت بدخوی و بی شرم . زنی زبان آور و سلیطه . زنی سخت بی شرم در گفتار. دختری بی شرم . بی حیا. کولی . (یادداشت مرحوم دهخدا). سیت سماقی . آپاردی . حراف . سر و زبان دار. زرنگ . ناقلا. (فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمال زاده ).»
وقتی الهه «خانوم» -بر وزن علویه خانوم- دیشب در مقابل چشم هزاران ایرانی به مهدوی آزاد «حیوان» خطاب کرد، خاطرات من مرا به دوران اولیه ی تلویزیون صدای امریکا و جناب احمدرضا بهارلو برد که این خانوم در وجه وجیهی ظاهر می شد و ما به حرف های حقوق بشری او گوش می دادیم.
البته من خودم ندیدم و نشنیدم ولی در جایی خواندم که وقتی آقای بهارلو خطاب به «شریف پور» -بر وزن شریفی نیا!- می گوید پس این سازمان های حقوق بشری چه غلطی می کنند، برنامه ی آقای بهارلو از آن زمان به بعد تعطیل می شود. الله اعلم.
ولی آن چه که دیشب به چشم خود دیدیم غیر قابل انکار است.
من در صفحه ی فیس بوک ام، این جمله را در باره ی «هیکس» نوشتم که می تواند پایان کلام من در این باره باشد:
اگر الهه هیکس حامی حقوق بشر است، من بشر نیستم! :)
