لاریجانی در این نامه که تصویر آن را در توییتر خود منتشر کرده تاکید کرده «مرحمت فرمایید مهر محرمانه نامه را حذف نمایید تا بتوانم نامه‌ی شورا را برای اطلاع عموم علنی نمایم.» چرا که به گفته او «محرمانگی مانع انتشار نامه است» و در نهایت نامه را با عنوان «بنده‌ی خدا؛ علی لاریجانی» امضا کرده است.

بعد از رد صلاحیت علی لاریجانی در انتخابات ریاست جمهوری بود که صادق لاریجانی که او هم پیش از موعد ردای قاضی‌القضاتی را به رییسی سپرده بود، به عملکرد شورای نگهبان اعتراض کرد. او که خود عضو فقهای شورای نگهبان است بعد از رد صلاحیت‌های این دوره که عملا در آن همه رقبای رییسی قلع و قمع شده بودند، در یک رشته توئیت، نهادهای امنیتی را به «دخالت‌ فزاینده» در ردصلاحیت‌ها «از طریق گزارش‌های خلاف واقع در تصمیم‌سازی‌های» این شورا متهم کرد و گفت که تصمیمات شورای نگهبان «غیرقابل دفاع» است.

البته این بار هم صادق لاریجانی مانند داستان دعوایش با محمد یزدی که تند تاخته بود، زود عقب‌نشینی کرد و گفت که اگر در بیان سخنان‌اش «قصوری» وجود داشت آن را «اصلاح» می‌کند.

علی لاریجانی که به نظر می‌رسد برادر سیاس‌تری باشد، در بیانیه‌ای کوتاه تصمیم شورای نگهبان را پذیرفت و نوشت که «راضی به رضای الهی هستم» با این وجود بعد از آنکه رهبر جمهوری اسلامی ده روز پس از اعلام نامزدهای ریاست جمهوری گفت در جریان بررسی صلاحیت‌ها به برخی از داوطلبان پست ریاست جمهوری «جفا و ظلم» و «از دستگاه‌ها» خواست که «جبران کنند» او در پیگیری انتشار دلایل رد صلاحیتش مصرتر شد.

هر چند شورای نگهبان به تذکر تلویحی خامنه‌ای هم وقعی ننهاد و لاریجانی‌ها را دور از قوا نگاه داشت، اما به نظر می‌رسد که با نظر به جایگاهی که برادارن لاریجانی برای خود در نزد رهبر جمهوری اسلامی قایلند، بر خلاف تصور رقبای اصول‌گرای خود هنوز خودشان را کاملا بیرون از بازی نمی‌بینند.

قمر در عقرب

از زمانی که همای سعادت بر دوش ابراهیم رییسی نشست و او را از آستان قدس ابتدا به قوه قضاییه و بعد به پاستور برد، ستاره بخت لاریجانی‌ها رو به افول نهاد. زمانی که رییسی هنوز اسم و رسم چندانی لااقل در میان افکار عمومی نداشت، صادق آملی لاریجانی در گمانه‌زنی‌ها همواره به عنوان یکی از گزینه‌های رهبری جمهوری اسلامی بعد از خامنه‌ای مطرح می‌شد. دعواهای درون جناحی پیش از آن هم هر چند بین لاریجانی‌ها و گروهی از اصولگرایان تندرو، بالاخص بعد از چرخش علی لاریجانی به طرف روحانی وجود داشت، اما بلوک لاریجانی‌ها هنوز وزن بالایی در جریان اصولگرایی داشت. رییسی اما توانست ضربه را بر نقطه‌ای کاری وارد کند و آنها را به گوشه رینگ بفرستد. تشکیل پرونده فساد مالی اکبر طبری، معاون و معتمد صادق آملی لاریجانی طی دوران قاضی‌القضاتی‌اش آن ضربه کاری بود. لاریجانی علیرغم تلاش‌هایش نتوانست معاونش را نجات دهد و در نهایت همراه او به زیر کشیده شد.

علی لاریجانی هم هر چند از برادر کوچکتر سیاست‌مدارتر بود، اما نتوانست جایی در وسط اعتدالیون و اصولگرایان پیدا کند و همین او را هم از بازی بیرون انداخت. اگرچه اصلاح‌طلبان و اعتدالیون بدشان نمی‌آمد او را نماینده خود بدانند اما اصولگرایان و در راس آنان شورای نگهبان تشخیص دادند که برای این لاریجانی هم دیگر لااقل در جایگاه‌های حساس قطار نظام جایی نیست و باید به همان شغل‌های انتصابی که رهبر هر از گاهی مرحمت می‌کند، بسنده کند.

این گزاره که برادران لاریجانی هنوز در بازی قدرت درون جمهوری اسلامی مهره‌های تاثیرگذاری هستند را نمی‌توان با اطمینان رد کرد و شاهد این مثال هم اظهار نظر تلویحی اما بی‌سابقه رهبر جمهوری اسلامی در مورد رد صلاحیت علی لاریجانی است. از تحرک‌های بعدی که درون بیت رهبر جمهوری اسلامی وجود داشت و از نامه وحید حقانیان در مورد انتخابات و مواردی از این دست هم می‌توان دریافت که تعادل موجود-اگر بتوان اساسا آن را تعادل نامید- ناپایدار است و هر کدام از «گَنگ»های شکل گرفته و قوام یافته در طی این ۴ دهه متناسب با اینکه در زمان بر سرکار بودن چقدر توانسته‌اند منابع ثروت، قدرت و اطلاعات را در اختیار بگیرند حالا توان چانه‌زنی دارند. زمانی به نظر می‌رسید که کشور در دست فرزندان میرزا هاشمی آملی، مرجع تقلید شیعه نهاده شده و معیار قدرتمند بودن نزدیکی به آنان است، حال اما باید دید آنها در مواجهه با بدنه‌ای که از آن کنده شده‌اند چه سلاح و سپری دارند.