با این حال، از دید این نویسنده، برای طالبان مشوق‌هایی وجود دارد که جمهوری اسلامی را با خود بیگانه نسازند. حمایت حکومت ایران از اتحاد ضد طالبانی شمال و همکاری آن با اشغال افغانستان توسط نیروهای ناتو به رهبری آمریکا، نقش مهمی را در سرنگون کردن طالبان ایفا کرد و رهبران طالبان احتمالا این را می‌دانند.

درگاهی می‌نویسد برای رهبران کنونی طالبان، منازعه با ایران برای کسب‌وکار بد است. مرز حدود ۹۲۰ کیلومتری میان دو کشور گذرگاه عمده محموله‌های تریاک است که طالبان برای تامین هزینه‌های خود به آن وابسته است، و علی‌رغم اختلاف دینی، جمهوری اسلامی و طالبان در ضدیت با آمریکا و به طور کلی غرب، اشتراک نظر دارند.

برای حکومت ایران، منافع روابط خوب با طالبان جدید، کمتر آشکار است. شاید تهران حکومت دین‌سالار استبدادی در افغانستان را به دموکراسی شلوغ و متحد با واشنگتن، ترجیح بدهد، اما با دولت‌های کرزی و اشرف غنی هم روابط حسنه داشت.

رابطه با طالبان، نفوذ دیپلماتیک ایران را هم افزایش داده است. برای نمونه، هند می‌خواهد از طریق ایران با طالبان تماس برقرار کند.

با این حال، درگاهی می‌نویسد حتی یک نسخه مهربان‌تر و نرم‌خوتر طالبان هم برای ایران خطراتی به مراتب بیشتر از فواید بالقوه آن دارد. از جمله آن که هزاران پناه‌جوی افغانستانی که از روایت سخت‌گیر بنیادگرایانه طالبان از اسلام فرار می‌کنند تا شاید زندگی بهتری را دست کم برای زنان و دختران خود فراهم کنند، هم اکنون عازم ایران هستند و این می‌تواند برای حکومت ایران، که هم اکنون زیر فشار تحریم‌های هسته‌ای آمریکا قرار دارد، دردسر بیافریند.

هزاران افغانستانی که دهه‌ها است در ایران زندگی می‌کنند، حضوری پرسروصداتر پیدا کرده‌اند. افغانستانی‌ها در شهرهایی مثل قم تظاهراتی را با شعارهای «مرگ بر طالبان» و «مرگ بر پاکستان» علیه طالبان برپا می‌کنند و ایرانی‌‌ها از طیف‌های سیاسی مختلف،‌ به طالبان با انزجار می‌نگرند.

درگاهی می‌نویسد، به رغم خوشامدگویی‌های ظاهری به پیروزی طالبان، نشانه‌های زیادی وجود ندارد که حکومت ایران روی طالبان شرط بندی می‌کند. هر چند مقامات ایران از باز نگاه‌ داشتن سفارت در کابل و کنسولگری در قندهار دم زده‌اند، وزارت خارجه ایران روز ۲۴ مرداد (۱۵ اوت) بدون سروصدا فاش کرد که کنسولگری‌های خود در جلال‌آباد، قندهار، و البته مزار شریف، محل کشتار پرسنل ایران، را تعطیل کرده است.

درگاهی چنین نتیجه‌گیری می‌‌کند که ایران ممکن است نخواهد طالبان را از خود براند و بی جهت آنها را به تهدید تبدیل کند، اما به یقین به طالبان اعتماد ندارد.