-بنی صدر بر خلاف تصوری که از او در اذهان بود و بسیاری او را مرد کتاب و درس و اقتصاد می دانستند به وقت اش مرد جنگ بود و در طول مدت ریاست جمهوری اش شخصا در جبهه های جنگ حضور داشت. این خصلت به حدی در او قوی بود که بعد از سقوط و منکوب شدن اش توسط حکومت نکبت، کسی مثل شمخانی بعد از سال ها از بر کناری بنی صدر، با قاطعیت گفت که وصله ی «خیانت» به بنی صدر نمی چسبد.

-بنی صدر تا پایان عمرش همان بود که بود و هیچ دلهره ای از این که دیگران و مخالفان اش چه می گویند نداشت. احترام و علاقه قلبی اش به خمینی را بروز می داد، مسلمان بودن خود را در مدل خودش بروز می داد، مخالفت با دخالت بیگانگان در امور ایران را نشان می داد و این نشانه ی شجاعت اخلاقی او بود.

-بنی صدر از دو جنبه دیگر نیز استثنایی بود:
۱-خاطراتی که او از شخصیت ها و رویدادهای سیاسی و پشت پرده های جنگ داشت بی نظیر و یگانه بود.

۲-او بر خلاف شیوه ی گفتار در مجامع عمومی که اغلب قابل فهم نبود و پیچیدگی نامتعارفی داشت، در بیان خاطرات، بسیار سخن اش سلیس و روان بود. امیدوارم این خاطرات بی همانند از دوران پیش از انقلاب و سال های اول انقلاب را در جایی ضبط و ثبت کرده باشد.

من مثل هر رجل سیاسی جمهوری اسلامی به آقای بنی صدر انتقاد داشتم و انتقادهای خود را نیز هم نزد ایشان و هم طی مطالب و مقالاتم بیان کردم.

این مطالب و مقالات به نظر «هواداران» ایشان بسیار تلخ و ناگوار بود.

در آخرین مطالبی که در باره ی آقای بنی صدر نوشتم، اشاره کردم که به لحاظ سن و سال آقای بنی صدر نمی خواهم باعث رنجش ایشان شوم و زمانی که ایشان نیست از نحوه ی صحبت کردن ام پشیمان شوم.

آقای دلخواسته که یکی از دوستداران پر و پا قرص ایشان است برایم نوشت که بنی صدر انسان بسیار سالمی ست و هر روز ورزش می کند و سال ها عمرش باقی خواهد بود.

این طور نشد و خوشحال ام که جلوی قلم خودم را در تندی به ایشان گرفتم و برخوردی نکردم که امروز موجب پشیمانی ام شود.

درگذشت ایشان را به خانواده ی محترم ایشان و سرکار خانم دکتر فیروزه بنی صدر تسلیت می گویم.