مرحوم شهید بهشتی از انتقاد شدید آقای خامنه‌ای از رسانه‌های جبهۀ انقلاب ابراز تعجب کرد. آقای لاجوردی با حسرت گفت اگر هنوز دوران طلایی حضرت امام بود و ایشان در قید حیات بودند، الان دیگر پخش زندۀ اعدام‌ها از صداوسیما به یک پدیدۀ عادی تبدیل شده بود و تازه می‌شد از محل آگهی‌های دور میدان اعدام کلی برای نظام درآمد کسب کرد.

حضرت امام به ما اشاره‌ای فرمودند و تلویحاً از این‌که جام زهر را به‌زور به ایشان خوراندیم، گله کردند. چون هنوز معتقدند ارتحال ملکوتی‌شان به‌خاطر آثار ثانویۀ همان جام زهر بود.

حقیقت این است که آن روز که ما به‌اتفاق آقای خامنه‌ای برای پذیراندن قطعنامه خدمت ایشان بودیم، یک لیوان دست‌شان بود که ایشان فکر می‌کردند شربت سکنجبین است، اما ظاهراً خدیجه خانم اشتباهاً سرکه تویش ریخته بودند. امام هم آن را یک‌نفس سرکشیدند و کبود شدند و بعد که حال‌شان بهتر شد، گفتند این زهرمار را از جلوی ما بردارید و بروید هر غلطی می‌خواهید با جنگ و غیرجنگ بکنید.

تا به حال ما چند بار این قصه را به ایشان یادآوری کرده‌ایم و یادآور شده‌ایم که علاوه‌براین معظم‌له تا قبل از نوشیدن جام زهر حداقل ۳۵ سکتۀ ناقص و کامل کرده بودند و ارتحال ملکوتی اتفاقی بود که به هر حال می‌افتاد، ولی ایشان زیر بار نمی‌رود که نمی‌رود.

یکی از حسرت‌های همیشگی حضرت امام این است که بعد از یک عمر مجاهدت که موفق شدند رهبر کبیر انقلاب بشوند، دوره رهبری‌شان فقط ده سال طول کشید و متأسفانه روح خدا فرتی به خدا پیوست.

برای ایشان توضیح دادیم که هر پست و مقامی بعد از چند سال خسته‌کننده می‌شود. پق زد زیر خنده و گفت برای همین است که تو تا دم گور توی همۀ انتخابات‌ها نامزد می‌شدی؟ گفتیم حساب ما فرق می‌کرد، ما استوانۀ انقلاب بودیم. ایشان فرمود اگه تو استوانۀ انقلاب بودی، ما چی بودیم؟

به احمدآقا اشاره‌ای کردیم و ایشان هم سریع پرید وسط و گفت شما روح خدا بودید پدر جان! امام فرمودند روح خدا را دیگر دوست نداریم، چون زود به خدا می‌پیوندد و آدم بعد از یک عمر مجاهدت باید بیاید این‌جا سماق مک بزند.

خوشبختانه قرص خواب‌آور بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی در همین لحظه اثر کرد و ایشان به خواب رفت و بعد هم ما نشستیم مفصلاً با احمد آقا و کلیه اموات و درگذشتگان انقلاب و شهداء صدیقین بازی زیبا و مفرح و سالمِ «بغلی بگیر، چیو بگیرم، عبای منو» بازی کردیم.