رویش جوانه های نو بر درخت کهنسال شعر و ادب فارسی، امری بود و امری هست ناگزیر اما این که این رویش ها مورد قبول واقع شود، و در بدو امر پژمرده نگردد بستگی تام دارد به اوضاع فرهنگی مردمان و اهل ادب که آن هم وابسته است به اوضاع سیاسی و اجتماعی حاکم بر جامعه.

موج نو شاید شاعران بسیار مطرح مثل احمد رضا احمدی به جامعه عرضه نکرد اما ماهیت آن اعتراض بود به سبک شعری قبل از خود.

زنده یاد هوشنگ چالنگی از دیگر شاعران مطرح این گروه شعری بود و شعرهای او بر نسل ما میانسالان و سالخوردگان تاثیر بسیار گذاشت.

اعتراض، در ادبیات، مثل سیاست، باعث شکوفایی ست. باعث رشد و دگرگون شدن طرق مرسوم. گاه این طرق به بن بست می رسد که برای جوانان طی کننده ی راه مساله ای نیست.

این که شعر از واقعیت ها دور شود و به فراواقعیت ها برسد، این که شعر الزامی به داشتن تعهد حس نکند، این که ایماژها جای مضامین را بگیرد و از همنشینی واژگان، لذتی، شاعر و خواننده شعر او را دست دهد، این ها همه ضرورت زمانه ای ست که چنین چیزهایی را طلب می کند و شاعرانی چون چالنگی می آفریند.

با خواندن قطعه ای از او یادش را گرامی می داریم:

تا همهمه ی باران
چه نوکِ چیده ای دارم
که مجبورم کرده است
آب در منقار با اختران بگذرم
دیگر نه خواب ... نه مرگ
که طنینِ کلاغان در تنگنایم
سمور!
من که بمیرم ماه را بچر.