چرا عصبانیت؟ چرا طنز؟

گاه می بینیم که اهل تفکر جدی، آدم های عصبانی یی هستند. گاهی هم می بینیم که زندگی را سهل می گیرند و توصیه به حرص نخوردن می کنند. لحن این تیپ متفکران در گفتار و نوشتار پر از طنز است. واقعا چرا چنین است؟

شما محیط اطراف تان را پر از آدم هایی می بینید که ادعای دانستن بسیار دارند ولی هیچ نمی دانند. اگر هم تلاش کنید این وضع را تغییر دهید، با این جمله رو به رو می شوید که طرف فکر می کنه خیلی می دونه و ما هیچی نمی دونیم.

به طور طبیعی انسان در مواجهه با چنین اشخاصی دچار خشم و عصبانیت می شود. این که زنده یاد آرامش دوستدار آدمی عصبانی به نظر می رسید به همین خاطر بود.

وقتی متفکر، میزان جهل عمومی را آن قدر زیاد ببیند که امیدش را به طور کامل برای تغییر وضع از دست بدهد، آن گاه مرحله سهل گرفتن زندگی و طنز آغاز می شود. روان اش شاد سیروس آموزگار چنین بود و توصیه های او برای زندگی کردن و لذت بردن از زندگی نتیجه ی سال ها شناخت بود. شناخت از جامعه ای ویران.

*****

رانده شدگان اصلاح طلب ول کن خطاهای خود نیستند

چرا حکومت نکبت در هیچ موردی که مردم خواهان آن هستند عقب نمی نشیند؟

برای این که به قول جنتی اگر «الف» را بگوییم، باید تا «ی» ادامه بدهیم.

همین طرز تفکر الف تا یا، فرهنگ ما ایرانیان را شکل می دهد. برای ما سخت است پذیرش اشتباه. برای ما سخت است قبول کردن خطا.

اصلاح طلبان حکومتی، غلط های بسیاری در دوران قدرتمداری شان کرده اند. از گرفتن و بستن و زدن دگر اندیشان تا تسخیر سفارت امریکا. هر کدام از این کارها، کشور را به این روزی که امروز می بینیم انداخته است.

ابراهیم اصغر زاده یکی از رهبران دانشجویان اشغال کننده ی سفارت امریکا در «کلاب هاوس» صحبت می کرد. او هنوز معتقد است که اشغال سفارت امریکا، در دوران خودش، ضرورت بوده و با نگاه امروز نباید در باره ی آن قضاوت کرد.

بله. موضوع همین است که اگر آدم عقل در کله اش داشته باشد، کاری نمی کند که با گذشت زمان، آن کار از خوب به بد تبدیل شود.

اصلاح طلبان حکومتی هر چند مو و ریش شان سفید شده و قیافه ی عاقلان را پیدا کرده اند اما دریغ از یک جو عقل!