فرانسه در سوء استفاده ابزاری از هزاران پناهجو و مهاجر به عنوان یک اهرم فشار علیه بریتانیا دقیقا همان کاری را می کند که بالاروس علیه لهستان کرد. فرق اساسی اینجاست که اتحادیه اروپا با حمایت قاطعانه از لهستان تحریم های شدیدی را علیه بلاروس وضع کرده است. اما در مورد عمل مشابه فرانسه کاملا برعکس عمل می کند. یعنی نه تنها از عمل مشابه فرانسه در مقابل بریتانیا دفاع می کند بلکه بریتانیا را تحریم کرده است. نمونه بارز این نوع تحریم ها, باز پس گرفتن دعوت از وزیر کشور بریتانیا برای شرکت در جلسه مهم امروز (یکشنبه ۷ آذر) وزرای اتحادیه اروپا درباره معضل ارسال یا مهاجرت پناهجویان از فرانسه به بریتانیا می باشد. بریتانیا طرف اصلی این مشکل اساسی است. چگونه می توان در باره این معضل مهلک جلسه تشکیل داد اما بریتانیا را به جلسه راه نداد؟

اکثر ۲۷ پناهجو که اخیرا قربانی لجاجت فرانسه و امواج دریای مانش شدند از کردهای اقلیم خودمختار کردستان عراق بودند. همانگونه که بسیاری از پناهجویان در بلاروس و دیگر نقاط ورودی پناهجویان به کشورهای اروپایی کردهای عراقی هستند. اینکه علیرغم داشتن حکومت خودمختار نسبتا نیمه مستقل در اقلیم کردستان, چرا کردهای عراقی مثل بیچاره گان سومالی و اتیوپی و افغانستان و سوریه و ایران و غیره حاضرند جان خود و زن و فرزند و عزیزانشان را به خطر بیندازند و خطر مرگ را به جان بخرند تا از زادگاه خود فرار کنند, داستان غم انگیز و فراموش شده ای است که کمتر به آن پرداخته شده. این قربانیان بی گناه کرد با قیمت جان خود به دنیا نشان داده اند که تجربه اقلیم کردستان شکست خورده است و فقط برای دو خانواده فئودال, ملوک ‌الطوایفی و خان سالار و انحصارطلب و سرکوبگر و فاسد بارزانی و طالبانی و عوامل سرسپرده آنها سود فراوان داشته و بس! اما این موضوع تم اصلی نوشتار حاضر نیست. زیرا در مورد آن خود کردها باید بنویسند و جواب بدهند که چرا اقلیم کردستان که قرار بود الگوی رهایی بخشی در خاورمیانه باشد, برای مردم آن به جهنمی شبیه سوریه و افغانستان و یمن و ایران و سومالی و سودان تبدیل شده است؟