حدود یک ماه پیش، نویسنده ی گرامی جناب آقای نیکروز اعظمی، نقدی بر یکی از نوشته های من در باره زنده یاد آرامش دوستدار با عنوان «توضیحی موجز درباره یاداشت ف.‌ م. سخن گرامی راجع به آرامش دوستدار» در خبرنامه گویا منتشر کرده بودند که من از خواندن آن بسیار لذت بردم و آموختم.

اما این نوشته همزمان شد با آغاز بیماری و بستری شدن من در بیمارستان و نتوانستم به موقع پاسخ جناب اعظمی را قلمی کنم.

میان من و جناب اعظمی اختلاف نظری وجود ندارد و من فرمایش های ایشان را می پذیرم و اختلاف نظرهایی که میان دوستداران و شیفتگان تزهای آرامش دوستدار وجود دارد را کاملا درک می کنم.

اتفاقا همزمان با انتشار مطلب جناب اعظمی، یکی از منتقدان همیشگی من که با هر چه می نویسم، ابراز مخالفت می کند، از من سوال کرده بود که چرا وقتی آقای دوستدار زنده بود من این مطلب را ننوشتم.

حقیقت این است افراد صاحب نظر و اندیشمندان سالخورده وقتی کتابی می نویسند یا نظر ی ابراز می دارند، من با نگاه انتقادی به آن برخورد می کنم اما چون چند بار به فاصله ی کوتاهی از نوشته های من نویسنده مورد انتقاد بیمار شده یا درگذشته است، من از انتشار نظر خودم خودداری می کنم تا خدای نکرده باعث رنجش خاطر کسی نشوم که بعد موجب پشیمانی خودم خواهد شد.