تحقیق انجام شده از «حمل پرچم‌های بدون آرم جمهوری اسلامی»، «خواندن سرودهای ايران»، «انتشار شب‌نامه»، «حمل پلاکارد‌های توهین‌آمیز به مقام‌های عالی‌رتبه نظام»، «دیوارنویسی»، «سوگواری برای شهدای راه آزادی»، «بدبین کردن مردم نسبت به بسیج و سپاه» و «شعارهای حساب‌شده» از دیگر تاکتیک‌های معترضان نام برده است.

در این تحقیق هم‌چنین آمده است که معترضان در سال ۱۳۹۸ از ابزار‌هایی هم‌چون دموکراسی‌خواهی، شعر، شعارهای احساسی، جوک و طنز، اينترنت و شبکه‌های اجتماعی، خبرهای کوتاه، فـیلم مسـتند، موسـیقی و فیلترشکن استفاده می‌بردند.

تاکتیک‌های میدانی معترضان آبان ۱۳۹۸

بخش دیگری از این تحقیق مربوط به بررسی تاکتیک‌های میدانی معترضان در آبان ۱۳۹۸ به منظور نشان دادن اعتراض‌ها و خواسته‌هایشان است.

این تحقیق می‌‌گوید «کنار گذاشتن حجاب توسط زنان»، «راه‌اندازی تجمعات خیابانی»، «هو کردن ناجا و بسیج»، «ايجاد سروصدا»، «تجمعات نقطه‌ای»، «استفاده از خانم‌های محجبه» و «استفاده فراوان و موثر از سیستم حمل و نقل عمومی» از مهم‌ترین تاکتیک‌های معترضان در آبان ۱۳۹۸ بوده است.

در این تحقیق هرچند ادعای کلی و مبهم تخریب اماکن عمومی و حمله به مراکز دولتی از سوی معترضان بار دیگر مطرح شده اما به جزییات این حملات و نحوه شکل‌گیری و سازمان‌دهی مهاجمان هیچ اشاره‌ای نشده است.

در این بخش از تحقیق به ۲۰ تاکتیک میدانی معترضان آبان ۱۳۹۸ اشاره شده ولی هیچ اشاره‌ای به حمله معترضان به اماکن عمومی و تخریب و آتش زدن بانک‌ها و سایر اموال عمومی نشده است.

هیچ یک از این ۳۰ فرمانده نظامی، اطلاعاتی و امنیتی در این تحقیق حتی در یک مورد هم اشاره‌ای به این موضوع نکرده‌ و تنها گفته‌اند که معترضان تنها قصد مقابله با نیرو‌های سرکوب‌گر را داشته و اقدام به ایستادگی در برابر آن‌ها می‌کرده‌اند.

این موضوع یکی از اصلی‌ترین یافته‌های این تحقیق است که نشان می‌دهد برخلاف ادعا‌های مکرر مقام‌های جمهوری اسلامی، معترضان در آبان ۱۳۹۸ نه برنامه‌ای برای حمله به اماکن عمومی و تخریب آن‌ها داشته‌ و نه نقشی در این تخریب‌های گسترده ایفا کرده‌اند.

موضوع تخریب گسترده اموال عمومی، از جمله بانک‌ها، حمل و نقل عمومی و مراکز دولتی همواره یکی از اصلی‌ترین مباحث در اعتراض‌های دهه ۹۰ در ایران بوده است.

معترضان می‌گویند نیرو‌های امنیتی و سازمان‌دهی شده لباس شخصی با حمایت نیرو‌های سرکوب اقدام به تخریب اموال عمومی کرده و با معرفی معترضان به عنوان عاملان این تخریب‌ها، تلاش می‌کنند هم سرکوب‌های خون‌بار را توجیه و هم افکار عمومی را در این زمینه فریب دهند.

در شبکه‌های اجتماعی فیلم‌های متعددی از تخریب اموال عمومی و مردم از سوی این نیرو‌ها، به‌یژه پلیس ضد شورش منتشر شده که مقام‌های جمهوری اسلامی هرگز مسوولیت این اقدامات فریب‌کارانه و تخریبی را برعهده نگرفته‌اند.

این تحقیق حالا با گذشت دو سال از گسترده‌ترین و خون‌بارترین اعتراض‌های مردمی در چهار دهه حکومت روحانیون بر ایران، به طور غیر مستقیم اعتراف کرده است که معترضان در تخریب‌های مورد ادعای مقام‌های جمهوری اسلامی تقریبا هیچ نقشی نداشته‌اند.

تحقیق انجام شده تلاش داشته است با بررسی تاکتیک‌های روانی و میدانی معترضان، هم به نوعی نقاط قوت آن‌ها را نشان دهد و هم در لابه لای طرح برخی مصادیق، ادعاهای مقام‌های جمهوری اسلامی علیه آن‌ها را باز تکرار کند. اما مشخص شدن این مساله که معترضان در حمله و تخریب اموال عمومی در آبان ۱۳۹۸ نقشی نداشته‌اند، از مهم‌ترین نتایج برآمده از لابه‌لای سطور این تحقیق است که نشان می‌دهد نهاد‌های اطلاعاتی و امنیتی از تاکتیک «فرافکنی» و «اتهام‌افکنی» علیه معترضان استفاده می‌کنند تا بتوانند سرکوب خون‌بار آن‌ها را قانونی نشان دهند.