به هر حال عابدزاده هشت سال بعد در دیدار ایران و استرالیا، اشتباهات نه چندان فاحش دیدار ایران و چین را جبران کرد. او دروازه‌بان ایران در اولین صعود تیم ملی به جام جهانی در دوران پس از انقلاب بود و دیروز پسر او، امیر عابدزاده، دروازه‌بان ایران در آخرین صعود ایران به جام جهانی بود. فوتبال به دلایل متعددی زیباست.

حتی اگر جام 1990 را هم حساب کنیم و فقط جام‌های 1982 و 1986 را کنار بگذاریم، می‌توان گفت تیم ملی ایران در 9 بار تلاش برای صعود به جام جهانی در دوران پس از انقلاب، 5 بار به این تورنمنت مهم راه یافته است. از این حیث، کارنامۀ تیم ملی ایران نسبتا خوب است.

اما این کارنامۀ خوب تا حدی هم محصول افزایش سهمیۀ آسیا در جام جهانی بوده است. زمانی که ایران و کرۀ جنوبی و ژاپن و عربستان و تا حدی هم چین مدعیان اصلی صعود به جام جهانی در قارۀ آسیا بودند و از بین این چهار پنج تیم فقط دو تیم به جام جهانی صعود می‌کردند، رسیدن به این تورنمنت جهانی، کار بسیار دشواری بود. بعدها هم که سهمیۀ آسیا به سه‌ونیم تیم ارتقا پیدا کرد، صعود به جام جهانی برای ما همچنان دشوار بود.

در جام جهانی 1998 کره جنوبی و عربستان مستقیما به جام جهانی رفتند. ژاپن ایران را در پلی‌آف شکست داد و به عنوان تیم سوم آسیا راهی فرانسه شد و ایران با شکست دادن استرالیا، نیم‌سهمیۀ محتمل آسیا را محقق کرد و آسیا با چهار تیم در جام جهانی شرکت کرد.

این داستان در جام 2002 هم برقرار بود ولی از سال 2006 که دیگر چهار تیم به طور مستقیم از آسیا به جام جهانی می‌رفتند، کار صعود ایران به جام جهانی به مراتب آسان‌تر شد.

در دورانی که صعود به جام جهانی بسیار دشوار بود، ما فقط یک بار موفق به صعود شدیم. یعنی با کنار گذاشتن جام‌های 1982 و 1986 و 1990 (به دلایل پیش‌گفته)، ایران در سه دوره‌ای که صعود به جام جهانی دشوار بود، یعنی 1994 و 1998 و 2002، فقط یک بار به جام جهانی راه یافت. از این حیث تیم ملی ایران کارنامۀ ناموفقی دارد.

اما اگر صعب‌العبور بودن مسیر صعود به جام جهانی را در نظر نگیریم، و البته این واقعیت را هم در نظر بگیریم که متناسب با افزایش سهیمۀ آسیا در جام جهانی، تیم‌های کوچک‌تر آسیا هم قوی‌تر شده‌اند، تیم‌هایی مثل قطر و امارات و بحرین و حتی چین، و نیز از یاد نبریم که الان استرالیا هم به جمع تیم‌های آسیایی پیوسته، باید گفت که تیم ملی ایران در پنج دورۀ گذشتۀ جام جهانی، با چهار بار صعود به این مسابقات، کارنامۀ بسیار خوبی داشته است.

تیم ایران در پنج دورۀ گذشتۀ حضورش در جام جهانی، یعنی از 1978 تا 2018، به دلیل کم‌تجربگی، مدعی صعود به مرحلۀ یک‌هشتم نهایی نبوده است. این موفقیت در جام 2018 می‌توانست رقم بخورد؛ ولی اگر چنین هم می‌شد، اتفاقی شگفت‌انگیز رخ داده بود.

اما این بار، در جام 2022، صعود ایران به مرحلۀ یک‌هشتم نهایی جام جهانی، با این همه لژیونر چالاک و تکنیکی و باتجربه و باروحیه، اتفاق عجیبی نیست. فقط کافی است ذهنیت فرودستانۀ همیشگی‌مان را کنار بگذاریم (امری که ممکن و در دسترس است) و شخصیت لازم برای صعود به مرحلۀ بعد را داشته باشیم (که این یکی هم ممکن و منتظَر است).

حتی اگر در گروهی دشوار قرار بگیریم و صعود نکنیم، باز نحوۀ بازی ما نشان خواهد داد که مدعی صعود بوده‌ایم یا نه. تیم کی‌روش با همۀ نقاط قوت و ویژگی‌های قابل تمجیدش، مدعی صعود از گروه نبود. چه در سال 2014 چه در سال 2018. اگرچه در سال 2018 نیم‌نگاهی به یک‌هشتم نهایی داشتیم، ولی "مدعی صعود" نبودیم.

این بار اما می‌توانیم مدعی صعود باشیم. حتی اگر در گروهی سخت قرار بگیریم. این تیم اگرچه بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران را در خود ندارد، اما تیمی سرشار از ستاره‌های مجرب و کاملا حرفه‌ای است که می‌توانند طلسم صعود ایران به مرحلۀ یک‌هشتم نهایی جام جهانی را بشکنند.

اگر به یک‌هشتم نهایی برویم، آن وقت می‌توانیم نیم‌نگاهی و چه بسا حتی امیدی قابل توجه برای صعود به یک‌چهارم نهایی جام جهانی داشته باشیم. و چرا امیدوار نباشیم؟ فوتبال مثل زندگی است که امید همچو خون در رگ و پی‌اش جاری است.