پدیده فرهنگ در ساخت و بافت یک قلمرو مبتنی بر الگوها، یک امر کلان است که همهٔ رفتارها، کنش و واکنش ها در عرصه های مختلف را تحت پوشش قرار می دهد. به همین جهت می گوییم فرهنگ آلمانی، امریکایی، سوئدی و ایرانی و غیره. و یعنی این فرهنگ ها از هم متمایزند هرچند اگر نقاط مشترکی در آن یافت شوند. فرهنگ ایران پس از گذر از دوران باستان مبدل به فرهنگ جعلیِ اسلامی شده است. اسلام کانون اصلی فرهنگ ماست. این را می توان از تمام رویدادهای اسلامی/ جهلی آن، از دوره معتزله گرفته تا قیام اسلامی ابو مسلم خراسانی و چریک های فرقه اسماعیله شیعی هفت امامی و درون مشروطه ایرانی و انقلاب اسلامی و سپس تأسیس جمهوری اسلامی، فهمید. "ایران نوین" و "دروازه تمدنِ" رضاشاه و محمد رضاشاه که اصالتاً نمی توانستند با فرهنگ اسلامی ما سازگار باشند در واقع یک استثناء بودند که در نهایت قافیه را به قاعده فرهنگ ما در نماد انقلاب اسلامی و الگوی جمهوری اسلامی، باختند.

جمهوری اسلامی معلولِ علت فرهنگ ماست و نه حکومت های پهلوی. اگر بخواهیم بواسطه یا به روش علت و معلول، پدیده پیروزی انقلاب اسلامی و تأسیس و ماهیت جمهوری اسلامی را شناسایی کنیم، به هیچ وجه نمی توانیم از طریق شناساییِ صرفِ استثنائات (ایران نوین و دروازه تمدن) فرهنگ ما به شناسایی درست و قابل اتکاء دست یابیم بلکه این امر از طریق شناسایی قاعده فرهنگ اسلامی که همان "مبادی اولیه" باشد، صورت می گیرد. این مبادی اولیه، که هیچگاه عقلگرایی یا همان معیارهای عقلی به موضوعات در آن مأمن و مأوایی نداشته عامل یا آفریننده صفات نظام سیاسی ما در سراسر تاریخ بی تاریخمان بوده که همواره و همیشه، صلابت قدرت دین در آن نقش درجه اول داشته است. یعنی بموازت "فرهنگ دینی" و اسلامی، رویدادها و نظام های سیاسی نیز همگی(به جز برخی استثنائات) بدان منوال بوده اند. نظام سیاسی هخامنشیان مبتنی بر "یزدان گزیدگی" شاهان هخامنشی بوده به همین سبب نمی توانسته از الگوی آزادی دینی فراتر رود و آنگاه نظام سیاسی ساسانیان را داریم که مبتنی بر دین زردتشت بوده و در دوره اسلامی هم همه رویدادها، که الگوهای "انقلابی"ما کودن های سیاسی بوده اند، در نهایت امر، "انقلاب" ۲۲بهمن ۵۷ و جمهوری اسلامی که از چشمه خون شهید کربلا سیراب می شده را به پیروزی و سر منزل تباهی رساندیم و اکنون مشغول دست و پا زدن در آن هستیم.