جنگ روسیه با اوکراین برای من از زاویه ی مسائل کشورمان مهم است.
این جنگ بسیار درس آموز است.
من امیدوارم گفت و گوی وزرای خارجه روس و اوکراین که فردا در آنتالیا انجام خواهد شد، اگر هم به پایان جنگ منتهی نشود، دستکم به ایجاد کُریدورهایی برای خروج غیر نظامیان از میانه ی آتش جنگ منجر شود.
غیر از این، مشاهده انصراف اوکراین از پیوستن به ناتو و نیز همین مذاکره فردا و عدم لجاجت بر سر گفت و گوی مستقیم، خود می تواند نشانه ی مثبتی برای پایان و یا کاهش اثرات ضد انسانی جنگ باشد.
جنگ روس و اوکراین، امروز تبدیل به جنگ انرژی شده است. روسیه از کشاندن جنگ به سمت تهدیدهای اتمی، ظاهرا دست برداشته است و دنیای آزاد با اِعمال تحریم های کمرشکن اقتصادی، توانسته قدرت خود را بدون به رخ کشیدن قدرت نظامی اش به روس ها نشان دهد.
روس ها با وجود در اختیار داشتن شاهرگ انرژی فسیلی نتوانسته اند اروپا را که به این انرژی نیاز مبرم دارد از همبستگی جدی با اوکراین باز دارند و پخش سخنان زلنسکی رییس جمهور اوکراین در مجلس انگلیس در حضور نمایندگان و شخص نخست وزیر، بوریس جانسون، و تقاضای کمک از انگلیس بدون لکنت و شرمندگی نشان دهنده ی ادامه ی همبستگی جهانی با اوکراین و رییس جمهور مقاوم و منطقی آن است.
از نظر انسانی نیز، با وجود برآوردِ چند میلیون پناهنده از اوکراین و مشکلاتی که حرکت سیل خروشان جمعیت پناهنده برای کشورهای اروپایی ایجاد خواهد کرد، حمایت حکومت ها و ملت ها نه تنها کاهش نیافته بلکه اصرار بر استمرار آن مدام در حال تکرار است.
میانجی گری ترکیه برای نشست فردا، از نظر بین المللی برای این کشور آبرو و مجد ایجاد کرده و در میانه ی چنین بحران خون باری این کشور مانند یک کشور متمدن و امروزی نام اش در جهان مطرح شده است.
آقای مولود چاووش اوغلو، وزیر خارجه این کشور، در صفحه فیس بوک اش نوشته است:
«در پی تلاش‌های رئیس جمهور کشورمان و تلاش‌های فشرده دیپلماتیک ما، وزرای خارجه روسیه و اوکراین تصمیم گرفتند با مشارکت من در حاشیه مجمع آنتالیا دیدار کنند. ما امیدواریم این دیدار انجام و منجر به صلح و ثبات شود.»
اما در میانه ی این تلاش های جهانی نقش جمهوری نکبت اسلامی بسیار دیدنی ست.
جمهوری اسلامی، مانند بیچارگان و گدایان سیاسی، برای دست یافتن به امکانات بیشتر با مجیز روس را گفتن و حمایت از این کشور تجاوزگر، آبروی نداشته ی خود را در نزد مردمی که حرکت های سیاسی این عنصر خرابکار جهانی را دنبال می کنند بیشتر بُرد.
حقیقت آن که با دنبال کردن خبرهای دریافتی از کشورهای مختلف، از امریکا گرفته تا ترکیه و چین، خبر و اثری از جمهوری نکبت دیده نمی شود و این کشور، گویا در جهان سیاست وجود خارجی ندارد.
جریان اوکراین برای ما مردم ایران نیز درس آموز است.
جایی که جهان با مردمی اعلام همبستگی کند و این همبستگی را با نهایت صداقت و توان نشان دهد، آخوند که هیچ، ابرقدرتی مانند روسیه نیز نمی تواند یک طرفه و بدون مقاومت جهانی به پیش بتازد و مردم خود یا مردم دیگر کشورها را مورد ظلم و تعدی قرار دهد.
واقعیت این است با وضعی که ما مخالفان حکومت داریم، جایی برای حمایت حکومت ها و ملت های جهان از ما باقی نمانده است.
وضع شرم آور مخالفان رسمی حکومت و گروه های اپوزیسیون را همگی می دانیم و ما مردم عادی هم از این وضعیت شرمساریم.
نام دار ترین مخالف حکومت، و تنها کسی که می تواند رهبری حرکت مردم علیه حکومت اسلامی را در اختیار بگیرد، اصولا معلوم نیست که به چه کار مشغول است و تنها کاری که می کند، صدور پیام آن هم هر چند ماه یک بار است.
بقیه ی گروه های اپوزیسیون را هم که اگر نخواهیم با لکنت و تعارف حرف بزنیم، با وضعی که امروز دارند باید به زباله دان تاریخ ریخت. آن ها اپوزیسیون حکومت نیستند بلکه اپوزیسیون یکدیگر و اپوزیسیون مردم ایران هستند.
با چنین وضع و اوضاعی که خودمان خودمان را قبول نداریم انتظار داریم دنیا یعنی حکومت ها و ملت ها ما را قبول داشته باشند و مبارزه ی ما با حکومت اسلامی را جدی بگیرند؟
گیرم ما را جدی گرفتند! مدتی نخواهد گذشت که کمک گرفتن از آن ها در افواه برخی از همین ایرانیان «مثلا مخالف حکومت» تبدیل به ناسزای وطن فروشی خواهد شد.
شما زلنسکی را با فرد درجه اول اپوزیسیون ایران مقایسه کنید. آیا چیزی جز شرمساری برای ما به ارمغان آورده می شود؟
با این حال امیدوارم آقایان از جریان اوکراین و جدیت و مقاومت زلنسکی درس بگیرند و اگر او با خارجی برای استقلال کشورش می جنگد، اپوزیسیون ما هم با حاکمان بی صفت برای عزت و سربلندی کشورمان مبارزه برنامه ریزی شده و جدی کنند هر چند امید چندانی به چنین رویدادی نمی توان داشت.
