س-به نظر شما جای انجمنی مثل انجمنن حجتیه خالی نیست؟

الان همین بنیاد مهدویت هست. یادم است زمانی که امام در سال ۱۳۴۰ طلوع کرده بود اولین جائی که با امام مخالفت می کرد همین انجمن حجتبه بود. خودم مدتی در انجمن حجتیه بودم. دوره کامل انجمن حجتیه را دیده ام. همکلاس هایم آقای محمد تقی بانکی و هادی نژاد حسینیان بودند اما بعد که نهضت امام شروع شد و مقلد ایشان شدم مرا از با یک چای شیرین بیرون کردند. روزی مرحوم شهید عراقی از من پرسید منزل آقای حلبی کجاست؟ ایشان را به خانه اقای حلبی بردم. آقای عراقی شروع به بحث با آقای حلبی کرد که این کار شما چه فایده ای دارد؟ از جیبش نامه ای در آورد و گفت: آقای حلبی آماری که بهائی را مسلمان کرده اید به من بدهید و اگر نه من آمار مسلمان های با ارزشی که بهائی شده را به شما میدهم.

- منظور ایشان چه کسانی بود؟

- چند نفر از بچه های مدرسه علوی بهائی شده بودند. تقریبا اکثر گردانندگان مدرسه علوی اعضای انجمن حجتیه بودند. بر عکس آن مدرسه رفاه اصلا متعلق به امام بود یعنی آنهائی که مدرسه را ساختند و اداره می کردند همه مقلد و طرفدار امام بودند و هدفشان تریبت دختران انقلابی بود که متاسفانه اولین مددیر مدرسه یک عوضی در آمد و منافق شد.

4- موسیقی از آن مسائلی است که روحانیت سطح بالا باید درآن ورود کند تا تکلیف آن روشن شود. در این مورد خاطره ای از مرحوم شهید بهشتی دارم که مربوط به قبل از انقلاب است. از ایشان سئوال کردم: آقا شنیدم شما شبها برنامه گلهای رادیو را گوش می کنید. ایشان فرمود: بله. وقتی آقای گلپایگانی می خواند آن را حرام نمی دانم.

5- کورش را بعنوان یکی از مفاخر ملی میدانم. کوروش یک شاه قدرتمند ایرانی قبل از اسلام بوده و برای ایران خیلی کارها کرده. اگر کوروش مورد احترام ایرانی ها قرار می گیرد برای اینست که پادشاه مقتدری است. حتی یکی از افتخاراتش که از نظر ما هم اشکالی ندارد نجات دادن بهودیان دنیا بود. اما همان زمان کسی هست بنام مزدک که تبلیغ بی خدائی می کرده. به بعد از اسلام که می آئیم چهره هائی مثل حسن صباح، بابک، افشین، و مازیاد و اینها همه کسانی بود که بعد از اسلام کوس مخالفت با اسلام زدند.

- آرامگاه کوروش را دیده اید؟

- همه را دیده ام

- نقل از آقای هاشمی است که پس از دیدن تخت جمشید و آرامگاه کوروش گفته اند که آدم احساس غرور می کند.

- الان نمی گویم احساس غرور کردم

جاده ای (در پاکستان) ساخته بودیم و با وزیر راه پاکستان برای بازدید می رفتیم. بین راه به پادگان خیلی بزرگی برخوردیم. وزیر گفت عده ای از دانشجویان افغانستانی در آنجا هستند و آمریکایی ها آنها را برای مقابله با شوروی تعلیم میدهند. یعنی خود طالبان زائیده امریکاست. ما هم کسی را داشتیم به نام عبدالعلی مزاری که پیش از انقلاب در ایران با ما زندان بود.

از عراق اعلامیه امام را آورده بود و دستگیر و زندانی شد. پس از یازده سال با انقلاب اسلامی آزاد شد. او پس از انقلاب به افغانستان رفت و یکی از رهبران جهادی شیعیان افغانستان بود اما هلیکوپتر او و همراهانش را ساقط کردند و کشته شد.

رابطه ایران و عمان در تمام ادوار خوب بوده، چه قبل چه بعد از انقلاب. یکی از کشورهائی که روابط بسیار خوب با ما دارد عمان است. حتی در خیلی از مشکلات که ما نیاز داشتیم عمانی ها به ما کمک کردند. حالا هم آماده کمک هستند. هم سیاسی، هم اقتصادی و همکاری های خوبی داریم

- چه همکاریهائی؟

- الان نمی شود گفت(خنده)

سال ۱۳۵۸ مرحوم شهید بهشتی مرا صدا کرد وگفت: دو نفر از آقایان منار را خراب کردند اما چاه را نکندند!

پرسیدم: یعنی چی؟

گفت: رفته اند دیوار محله شهرنو را خراب کرده اند و فواحش به خیابانها ریخته اند. شما برو اینها را جمع کن.

به بنیاد مستضعفان هم دستور داد مکانی را به من بدهد. اولین مکانی که برای این کار گرفتم در خیابان افریقا یا جرُدن خانه ثابت پاسال بود. خیلی خانه بزرگی بود. ظاهرا ثابت پاسال به این خانه کاخ ورسای کوچک می گفته چون با نقشه ورسای ساخته شده بود و یک استخر داشت به شکل کاسه بلور. حدود 40 نفر از بچه های سپاه (احتمالا منظورش کمیته هاست) را ماشین در اختیارشان گذاشتم. شبها می رفتند اینها را از خیابانهای تهران جمع می کردند و به آنجا می بردند. گروهی را هم در آنجا گذاشتم که اینها را اداره کنند. یک گروه از خانم ها را هم گذاشته بودم که با آنها کار تربیتی کنند. کم کم کار جمع کردن فواحش تمام شد و دیگر به صورت علنی در سطح شهر نبودند. بعدها آنجا تبدیل به مرکز نگهداری دخترانی شد که مشکل پیدا می کردند. این دختران را پدر و مادر نگه نمی داشتند. زندان هم نمی خواستند ببرند که الان هم هنوز هست. تا چهار صد نفر رسید با حدود 15 نفر از متدینین متمکن. بعد بنیاد آن خانه را از ما گرفت وخانه مراد اریه را به ما داد.

از یهودی های درباری که در زمان شاه دوره ای هم نماینده کلیمیان در مجلس بود. خانه بزرگی رو به روی هتل استقلال.

اما محسن رفیقدوستی که روزگاری شهر نو را تخریب کرد بعدها چه کرد؟

شاید تا بحال نام خانه هدایت اسلامی (بنگاه خیریهٔ گل یاس) را نشنیده باشید، مرکزی در کرج و زیر نظر بنیاد نور ، که به نگهداری بیش از یک هزار دختر (با سن ۷ سال به بالا) در طی چند سال دوران فعالیت خود می‌پرداخت.

با فرار یکی از دختران از این مرکز و مراجعه به مطبوعات گزارش‌هایی در رسانه‌ها در سال ۱۳۷۹ منتشر شد که حاکی از سوء استفاده جنسی از دختران در سنین مختلف، ربودن دختران، بهره‌گیری جنسی رئیس دادگاه انقلاب کرج و برخی دیگر از مقامات بلندپایه از دختران، معتاد کردن و تجارت آنان داشت.

این مرکز زیر نظر بنیاد نور متعلق به محسن رفیق دوست فعالیت می کرد.

فعالیت این مرکز پس از آن فاش شد که والدین یک دختر با ارائه شکایتی اعلام کردند که دختر ۱۷ ساله‌شان پس از ربوده شدن به مرکزی بنام خانه هدایت کرج منتقل شده و مسئولان این مرکز از تحویل دادن دخترشان خودداری می‌کنند.

با تحقیقات پلیس مشخصی شد که ده‌ها دختر دیگر نیز به عناوین مختلف به این مرکز آورده شده‌اند.

رسانه‌ها از دستگیری برخی دیگر از مسولان این مرکز به اتهام ربودن دختران، سوءاستفاده و انتقال آنان به کویت و دبی خبر دادند.

در میان متهمان پرونده؛ دادگاه تنها حجت‌الاسلام هادی منتظری مقدم رئیس دادگاه انقلاب کرج و از مسئولان مرکز را به حدود ده سال حبس و شلاق محکوم کرد و احکام سایر متهمان به جزای نقدی تبدیل شد. اتهامات وی در دادگاه: توقیف و نگهداری دختر ۱۷ ساله‌ای به نام «سمن»، اعمال نفوذ برخلاف حق و مقررات قانونی در جهت اداره کردن مؤسسه غیرقانونی «گل یاس» کرج (خانه هدایت)، مشارکت در تحویل ندادن نوزادان بدون سرپرست به خانواده‌هاشان، اخذ رشوه به مبلغ ۵ میلیارد ریال، مشارکت در جلب و توقیف و حبس غیرقانونی چهار فرد و جعل عنوان قاضی ویژه مواد مخدر اعلام شد.

پس از آزادی وی با قید وثیقه، رسانه‌ها از ناپدید شدن دختری که با مراجعه به مطبوعات وضعیت این مرکز را افشا کرده بود گزارش دادند.

مسایل مربوط به ۱۹ دختر ۷ تا ۲۰ ساله‌ای که در این مرکز نگهداری می‌شدند در دادگاه مسکوت گذاشته شد.