امروز خبر بستری شدن ملکه فرح پهلوی را در بیمارستان شنیدم. امیدوارم ایشان هر چه زودتر تندرستی خود را باز یابند و برای ایران و ایرانیان سال های سال با شخصیت فرهنگی و سیاسی یی که دارند نمونه ی زن ایرانی باشند.
جوان ها شاید ندانند که تصاویر پادشاه فقید و ملکه فرح پهلوی و خاندان ایشان بر روی جلد مجلات خارجی، همواره برای ما ایرانیان آبرو کسب می کرد و مایه ی مباهات می شد.
جوان ها شاید ندانند بخشی از مهم ترین آثار هنری جهان که امروز در اختیار ایرانیان است با برنامه ریزی های ایشان تهیه و خریداری و به موزه هایی که خود ایشان بانی و موسس اش بودند منتقل شد.
شما هرگاه از خیابان آریامهر به سمت بولوار الیزابت می روید در سمت چپ خود بنای مدرنی را می بینید که محل موزه ی هنرهای معاصر است. در زیرزمین های این موزه مجموعه هایی از گران بها ترین آثار هنری گردآوری شده است که مردم اجازه ی دیدن آن ها را به دلایل اسلامی ندارند و این مجموعه فرآورده تلاش ملکه ی ایران است.
این بنا، با طرح بادگیرهای سنتی، هنوز هم اثری مدرن در جهان پسا مدرن امروز به شمار می رود.
خدمات ملکه ی ایران به فرهنگ ایران زمین بیشتر از آن است که بتوان در یک مطلب و دو مطلب حتی به نام بردن آن ها پرداخت.
جوان ها شاید ندانند که ملکه در دوران پیش از انقلاب، به جاهایی در ایران سفر می کرد که همین امروز هم ناشناخته هستند.
یک تصویر از ملکه در ذهن من چنان حک شده که وقتی نامی از ایشان برده می شود بلافاصله آن تصویر در ذهن ام نقش می بندد. تصویر ملاقات ایشان با جذامیان که با چه مهر و درخششی با آن ها نشسته است و آن ها را در آغوش می کشد.
ما در دوران پهلوی ملاکی برای خوب و خوب تر و بد و بدتر در اختیار نداشتیم. ما در قله ای که از زمان رضا شاه فتح شده بود، متوهمانه به قلل بلند تری چشم دوخته بودیم و آرزوی رسیدن به آن ها را داشتیم غافل از این که سراشیبی یی که در آن پا نهاده ایم، منتهی به شیب رو به بالا نیست و ما را به قعر جهنم جمهوری نکبت اسلامی رهنمون است.
من آرزو داشتم و دارم روزی بتوانم با ملکه ایران گفت و گو کنم و از تصورات و توهمات زمان جوانی خود برای ایشان بگویم و نداشتن عمد در به فلاکت افتادن مان را برای ایشان توضیح دهم.
روزی که من به عنوان یک کودک دبستانی در مدرسه ی فرانسوی «آریا ماریکا» که بعدها نام اش به شاهدخت فرحناز پهلوی تغییر یافت، ملکه را که برای بازدید از این مدرسه به این مدرسه آمده بودند از نزدیک دیدم، هرگز فراموش نمی کنم. امیدوار بودم که شش دهه بعد، همان طور که ایشان دست مهر آمیز شان را بر سر من کشیدند، مرا مورد لطف قرار دهند و جهل و نادانی ما را ببخشند.
با آرزوی تندرستی کامل ایشان.
زنان سینماگر ایران خود دست‌‌به کار شدند
