آقای جمهوری اسلامی!
بد جایی گیر کرده ای! نه راه پیش داری، نه راه پس! جان مردم را به لب رسانده ای و حالا می خواهی که این جان ها سر ریز نکند!
نه! می کند! مطمئن باش می کند!
آمده ای به خیال خودت، تاکتیک به کار برده ای و مثلا می خواهی تغییر وضع را گام به گام پیش ببری.
اولین کار را هم با دیوار اختر کرده ای و آن را که چند تا میله ی آهنی بیشتر نبود برداشته ای.
می خواهی واکنش مردم را ببینی.
واکنش مردم اما سکوت است و گفتن این که ـبا عرض معذرت از خوانندگان-: خر خودتی!
بین ساکنان اختر و مردم دیواری هست که اگر آن را برداری، صدای مردم شنیدنی خواهد بود.
اگر میرحسین همانی باشد که موقع انتخابات ۸۸ بود، و بخواهد ایران را به دوران طلایی امام راحل بازگرداند، در کنار خوشامد، طعنه ها خواهد شنید. در نهایت کسی خواهد شد مثل تاجزاده که مثل ماشین قراضه این ور و آن ور می رود و پِت پِت می کند و دود سیاه و حال به هم زن به خوردِ مردم می دهد.
اگر هم نه؛ طعم تلخ دوران طلایی را در مدت حصرش چشیده باشد و از افکار گذشته ی خود عبور کرده باشد، آن گاه قیافه ی تو دیدنی خواهد بود.
آمده ای دیوار آهنی را برداشته ای، به خیال خودت برداشتن دیوار بین اختری ها و مردمان را بسنجی و قدم بعدی ات را طوری برداری که حکایت دیوار برلین تکرار نشود.
اما دیوار دوم را که برداری، و موسوی اگر به سخن در آید آن گاه ما مردم که همیشه منتظر فرصت مناسب برای بروز افکار تغییر خواهانه ی خود بوده ایم خدمت شما خواهیم رسید. بد جور هم خواهیم رسید.
برای تو بهتر آن است که موسوی را در حبس نگه داری. برای مردمی هم که نمی دانند در سر موسویِ «امروز» چه می گذرد، آزادی بدون تغییر موسوی فایده ای نخواهد داشت.
تو هم همین طور که پیش می روی، خود به خود جای ات ته دره ی تاریخ است. با موسوی، بی موسوی، با رهبری مخالفان، بی رهبری مخالفان.
سقوط بی برنامه ی تو، البته به ایران و مردم خسارت خواهد زد، ولی چه می شود کرد. تو باید بروی و می روی. تو باید سقوط کنی و می کنی. مثل آدم نه، با انفجار مردم. مردمی که تو آن ها را به حالت انفجار رسانده ای.
قدم بعدی تو باید برداشتن دیوار نامرئی اختر باشد.
این دیوار را بردار، بعدا با هم صحبت می کنیم.
